"But if you want to leave, you can. I'll remember you though. I remember everyone that leaves."

Από την ταινία "Lilo and Stitch". Ναι, το κινούμενο σχέδιο με το μπλε τερατάκι.
(Δεν είναι της παρούσης, αλλά ομολογώ πως τα κινούμενα σχέδια είναι το καλύτερό μου. Θα το συζητήσουμε άλλη φορά, όμως...)

Στο θέμα μας...
Στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχουν διάφορες στιγμές και διάφορα είδη αποχωρισμού: μια μετακόμιση, ένας ερωτικός χωρισμός, μια ρήξη μεταξύ φίλων ακόμη και ένας θάνατος.
Όλα αυτά τα "ξεριζώματα" έχουν, φυσικά, ορισμένες συνέπειες, τόσο πρακτικές όσο και ψυχολογικές. "Κάτι μας είπες τώρα" θα σκέφτεστε και ορθώς θα το σκέφτεστε!
Σήμερα-και γενικώς- δεν διεκδικώ βραβείο καινοτόμων ιδεών ούτε πρωτοτυπίας. Σκόρπιες σκέψεις μοιράζομαι, μπας και βγάλουμε όλοι μαζί κανένα συμπέρασμα ή, έστω, κανένα ομαδικό "εισιτήριο" για την Σταυρούπολη (οι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν!)
Έλεγα, λοιπόν, πως όταν κάποιος φεύγει από την ζωή μας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα χωρίς περαιτέρω απώλειες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως πατάμε το delete και ξεχνάμε- αν και κάποιοι το καταφέρνουν.

Εγώ ούτε το καταφέρνω, ούτε είμαι υπέρ αυτής της στάσης. Και εξηγούμαι:
ό,τι μας συμβαίνει, είτε το έχουμε προκαλέσει είτε είναι αποτέλεσμα εξωγενούς παράγοντα, είναι "κληρονομιά" μας.  Μας καθορίζει. Μας κάνει αυτό που είμαστε, τέλος πάντων! Το γεγονός πως κάτι (κάποιος) σταματάει να μας επηρεάζει άμεσα, δεν σημαίνει πως δεν έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην πορεία μας.

Πως αντιμετωπίζεται; Μακάρι να 'ξερα! Κάθε περίπτωση έχει την ιδιομορφία της. Ένας γενικός κανόνας (και κάπως "μπακαλίστικος" θα έλεγα) είναι να ζυγίσουμε την κατάσταση: τι συνέβη, γιατί θεωρούμε πως συνέβη (άλλωστε τα "γιατί" είναι συνήθως υποκειμενικά), τι δώσαμε και τι μας άφησε. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να βγάλουμε "λογαριασμό" με κέρδη και χρωστούμενα. Λέω, όμως, πως κάποιες φορές βοηθάει να έχουμε έστω μια καθαρή εικόνα στο μυαλό μας, προκειμένου να μην πέσουμε στην παγίδα του "τι θα γινόταν αν". Έγινε. Δεν υπάρχει "αν". 


Να θυμάστε όσους φεύγουν. Όχι γιατί το λέει το καρτούν, ούτε γιατί το λέω εγώ. Να τους θυμάστε γιατί υπήρχε ΛΟΓΟΣ που έφυγαν. Όπως υπάρχει λόγος που κάποιοι μένουν...


Να 'στε όλοι καλά!
Τα ξαναλέμε σύντομα,

~evitouli~   


 

Back to basics.

Είναι μία από εκείνες τις μέρες που ο εγκέφαλος βρίσκεται σε υπερδιέγερση και σκέφτεσαι ταυτοχρόνως δεκαπέντε διαφορετικά πράγματα, άσχετα μεταξύ τους- ή σχετικά, κατά μια διεστραμμένη έννοια.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ενώ έχεις ξυπνήσει αργά, δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Και όρεξη να έχεις, δηλαδή, δεν έχεις το κουράγιο.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ακόμα κι ένα φύσει αισιόδοξο πλάσμα σαν εσένα, απλώς δεν νιώθει καλά.
Τώρα τι κάνεις;

(Αν περιμένεις εμπεριστατωμένες απαντήσεις είσαι σε λάθος σύνδεσμο, λυπάμαι. Αν περιμένεις "ψυχολογικές αναλύσεις" τύπου Τένια Μακρή, ατύχησες. Αν, από την άλλη, θες να δεις πως σκέφτεται κάποιος σαν εσένα, κάνε μια υπομονή και συνέχισε το διάβασμα.)

Η μία σκέψη, λοιπόν, είναι πως περνάς είτε παρατεταμένη είτε ετεροχρονισμένη εφηβεία.
Στην πρώτη περίπτωση απλώς δεν έπαψες ποτέ να είσαι "έφηβος": μπερδεμένος, σε συνεχή αναζήτηση του "θέλω", του "μπορώ" και του "ονειρεύομαι". Οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στις επιθυμίες σου, ή νομίζεις πως μπαίνει εμπόδιο, δεν είναι για σένα. 
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα μικρό πρόβλημα...Ας πούμε ότι στην εφηβική σου ηλικία (μεταξύ 13-17) όλοι έδιναν συγχαρητήρια στους γονείς σου για την "ωριμότητα και την σοβαρότητά" σου. Ας πούμε, επίσης, ότι, εν αντιθέσει με άλλα παιδιά, εσύ είχες λίγες παραπάνω αναστολές, λίγη περισσότερη εγκράτεια και, ίσως, κάποιους απροσπέλαστους τοίχους. Ας πούμε, τέλος, ότι τώρα είσαι γύρω στα 25 (τυχαία ηλικία, συμπληρώστε εσείς κατά το δοκούν). 
Είναι πρακτικός κανόνας- ελπίζω οι ψυχολόγοι να μην με λιθοβολήσουν- πως ό,τι δεν το περνάς τη στιγμή που πρέπει, το περνάς έτσι κι αλλιώς.
Σκέψου λίγο τις παιδικές αρρώστιες. Τις περνάς μικρός, γκρινιάζεις, κλαις, ξύνεσαι, ψήνεσαι, αλλά τελειώνουν.
Αλίμονο σε κάποιους που έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους αργότερα- στα 20, στα 30, ακόμα και μεγαλύτεροι. Είναι σαφώς πιο επώδυνες, και, εννοείται, πως μας βγάζουν εκτός προγράμματος για περισσότερο διάστημα. 
Έκανες τον παραλληλισμό; Όταν περνάς ετεροχρονισμένη εφηβεία, δυστυχώς, αποσυντονίζεσαι σε διπλάσιο βαθμό και αυτό, όχι γιατί συμβαίνει κάτι δαιμονικό μέσα σου, αλλά γιατί έρχονται η βιολογική και η πνευματική ωρίμανση σε σύγκρουση με αυτό που νιώθεις. Με λίγα λόγια, ξέρεις ότι αυτό που αισθάνεσαι είναι ανώριμο, σε κρατάει "πίσω", δεν σου ταιριάζει, αλλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα.
Ψυχραιμία, ωστόσο! Δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Εκμεταλλεύσου -πάντα με την καλή έννοια- τους φίλους σου και μίλα τους. Κλάψε κιόλας, δεν πειράζει.(Να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Το να μην μπορείς να κλάψεις είναι). Βγες. Διασκέδασε. Κάνε πράγματα που έχεις προγραμματίσει και τα έχεις βάλει "στον πάγο". Με λίγα λόγια, προχώρα.
Αν είναι εύκολο; Όχι, βέβαια! Αυτό είναι που το κάνει ενδιαφέρον, όμως...Σκέψου το σαν πρόκληση.


Καλή και ομαλή ενηλικίωση σε όλους μας!

~evitouli~ 


ΥΓ: Ξαναλέω πως ΤΙΠΟΤΑ από τα παραπάνω δεν αποτελεί ψυχολογική-ψυχιατρική συμβουλή. Είναι προσωπικές σκέψεις βάσει προσωπικών εμπειριών.

                     

"Do, or do not. There is no 'try' ".

Είπε ο Yoda στον "Πόλεμο των Άστρων".
Το είχε "κλέψει" κι ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο και, παραφράζοντάς το, μου είπε σε μία (δική μου) κρίση άγχους:                  

                "Η προσπάθεια είναι χάσιμο χρόνου. Απλώς κάν'το".

Σε αντιπαράθεση με το εξίσου-αν όχι περισσότερο- γνωστό "η προσπάθεια μετράει", νομίζω πως το προτιμώ. Όχι ως μότο. Ως στάση ζωής.

Πόσες ώρες, πόσες μέρες δεν σπαταλήσαμε "προσπαθώντας" να κάνουμε πράγματα; Αν ΑΠΛΩΣ τα κάναμε;
Αυτό που θέλω να πω και, ομολογουμένως, δεν το λέω με σαφήνεια, είναι πως είμαι κατά οποιασδήποτε πλασματικής "προσπάθειας". Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από ένα εμφατικό "προσπαθώ!" για να δικαιολογήσουμε  την κωλυσιεργία μας, την ανασφάλειά μας, τους φόβους μας;
Λένε πως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Για να φτάσεις, όμως, στο αποτέλεσμα πρέπει να πράξεις. Αν έχεις την τάση να αναβάλεις οτιδήποτε προκύπτει, τότε, άθελά σου, αναβάλεις τη ζωή σου. 
Ναι, το ξέρω. Ακούγεται βαρύγδουπο. Και υπερβολικό. Όσο υπερβολικό είναι να φτάνουμε σε μία ηλικία και, κοιτώντας πίσω, να βλέπουμε ανεκπλήρωτα όνειρα επειδή "προσπαθήσαμε και δεν έγιναν", να βλέπουμε ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες επειδή "και αύριο μέρα είναι", να βλέπουμε ανθρώπους που αγαπήσαμε να εξαφανίζονται επειδή "θα προσπαθούσαμε να βρούμε χρόνο να τα πούμε".
Είναι άδικο. Για εμάς. Εγωιστικά και μόνο, λοιπόν, ωφείλουμε να αντιμετωπίσουμε λίγο διαφορετικά τη ζωή μας. Λίγο πιο δυναμικά. Λίγο πιο επιθετικά. Λίγο πιο...Yoda!

Επειδή πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη του παραδείγματος, θα χρησιμοποίησω κάτι προσωπικό. Για πολύ καιρό- για πάρα πολύ καιρό, όμως!- ήμουν ο ορισμός του "δεν μπορώ, θα προσπαθήσω κάποια άλλη φορά". Και η στασιμότητα ήταν δεδομένη.
Κάποια στιγμή, βρέθηκα σε μία θέση όπου η κατάσταση ήταν, εν ολίγοις, η εξής: "σκάσε και κολύμπα". Το να "προσπαθήσω" ήταν αδιαπραγμάτευτο. Ή θα το έκανα ή όχι. Και το έκανα. Και όλα πήγαν καλά. Γιατί δεν άφησα την αμφιβολία να μπει εμπόδιο.
Ακόμα κι αν επέλεγα να μην μπω στον κόπο, θεωρώ πως πάλι θα ήμουν κερδισμένη, κατά μια έννοια. Αρκεί η επιλογή μου να ήταν συνειδητοποιημένη.

Πού θέλω να καταλήξω; Προφανώς όχι στην αφοριστική κριτική της προσπάθειας αυτής καθεαυτής, αλλά στην χρήση της ως δικαιολογία...Και ο νοών νοείτω.



Καλό μας ξημέρωμα,

~evitouli~ 

“Choose to be optimistic, it feels better.”

Έτσι είπε ο Dalai Lama XIV και, μετά, είναι να αναρωτιέσαι γιατί οι βουδιστές είναι τόσο γαλήνιοι.

Περί αισιοδοξίας, λοιπόν, ο λόγος σήμερα...

Τον περασμένο Μάρτιο, την εποχή που ακόμα πετούσα "αμέριμνη" την αστερόσκονη μου στα FM, θυμάμαι είχα αναρτήσει ένα τραγούδι στην σελίδα του σταθμού στο Facebook με το εξής σχόλιο: "Live your life, no matter what!". (σ.σ. Το τραγούδι ονομάζεται "Live my life" /Far East Movement ft Justin Bieber και, ναι, το παίζαμε πολύ τότε!).

Σε λιγότερο από δύο λεπτά ήρθε και το πρώτο σχόλιο από μία ακροάτρια, η οποία, εν ολίγοις, μου εφιστούσε την προσοχή, γιατί "ο κόσμος πεινάει, δεν έχει φάρμακα" και "άντε εσείς οι βολεμένοι να πείτε στους υπόλοιπους να ζήσουν τη ζωή τους" και "να προσέχετε τι λέτε εσείς στα μέσα, γιατί σας ακούν και σας διαβάζουν και μικρά παιδιά".

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο άσχημα την ώρα της δουλειάς. Όχι επειδή διάβασα μια παρατήρηση- έχω φάει κι εγώ το "κράξιμό" μου κατά διαστήματα! Το άσχημο της υπόθεσης ήταν η συνειδητοποίηση πως πολύς κόσμος νιώθει πλέον αποστροφή προς οτιδήποτε αισιόδοξο.

Τότε είχα απαντήσει πως, καταρχάς, "πάτησα" στον τίτλο του τραγουδιού και, εν δευτέροις, άλλο είναι το "ζω στον κόσμο μου" κι άλλο το "δεν τα παρατάω, όσα εμπόδια κι αν συναντήσω στον δρόμο μου".

7 μήνες μετά, η τότε "βολεμένη", νυν άνεργη, περιέργως, κουβαλάω την ίδια φιλοσοφία.
Ναι, είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης! Μας το είπανε, μας το δείξανε, το βιώνουμε καθημερινά. Γιατί πρέπει, με το ζόρι, να περάσουμε και στη φάση της "απαισιόδοξης φύσης";

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εκθέσω τα του "οίκου" μου- άλλωστε ο καθένας περνάει τις δικές του δυσκολίες, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ωστόσο, ως άνθρωπος με μάτια, αυτιά και, κυρίως, συναίσθηση της κατάστασης, καταλαβαίνω πόσο ζόρικα είναι τα πράγματα για όλους μας. Πιστεύω πως κανένας μας δεν βρήκε ακόμα εκείνη την καταραμένη κότα με τα χρυσά αυγά...

Όπως και να 'χει, το ζητούμενο για εμένα είναι ένα: αντί να μιζεριάζουμε και να βρίσκουμε δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία, ας βρούμε τις ευκαιρίες μέσα από κάθε δυσκολία (οκ, οκ, είμαι λογοκλόπος και ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους οπαδούς του  Winston Churchill).

Συγχωρέστε με, αλλά πίστευα πως αυτό που μας λείπει είναι τα λεφτά, όχι η ανθρωπιά. Να αλληλοφαγωθούμε επειδή διεκδικούμε ένα χαμόγελο; Μια θετική σκέψη; Μια ήρεμη μέρα; Ένα φως στο τούνελ; (γεια σου, Αγγελική!)

Ας φανώ, ωστόσο, διαλλακτική! Ας πούμε ότι επιλέγω να ξυπνάω με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα, με την ψυχολογία στα Τάρταρα και την ενέργειά μου στο 20%. Ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, πιστεύει κανείς πως έτσι θα επιβιώσω; Πόσο μάλλον, θα καταφέρω να λύσω τα προβλήματά μου; Λυπάμαι, αλλά όσες φορές έτυχε να είμαι σε τέτοια κατάσταση, ποτέ (μα ΠΟΤΕ!) δεν διορθώθηκε τίποτα απ' όσα με βασάνιζαν.
Θα ακουστεί αστείο, αλλά αν δεν έχετε ψυχαναγκαστικά σύνδρομα μαζοχισμού, μην επιλέγετε τον δρόμο της απαισιοδοξίας. Και τα επιχειρήματά μου είναι δύο:
Πρώτον, θα είστε σε θέση να "πολεμήσετε" με περισσότερο θάρρος τις αναποδιές της καθημερινότητάς σας και, δεύτερον, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι το ευκταίο, τουλάχιστον θα έχετε περάσει πιο ευχάριστα τον χρόνο σας... 

(και, για να το ελαφρύνω λίγο ακόμα, θα σας πω τι μου φωνάζει ένας φίλος όταν με βλέπει να πέφτω στην παγίδα της κατάθλιψης: Smile, ρε!!!)


Να 'στε όλοι καλά και, την επόμενη φορά που θα τα πούμε, θέλω να μετρήσω περισσότερα ειλικρινή χαμόγελα!


~evitouli~

"Twinkle twinkle little star..."

--Σήμερα λέω να σας πω μια σύντομη ιστορία, μιας και είναι αργά και, κανονικά θα έπρεπε να είστε ήδη στα κρεβατάκια σας....

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένα αστεράκι. Το αστεράκι αυτό, δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Δεν έλαμπε απλώς, έβγαζε και ήχους - άλλες φορές δυνατούς, άλλες φορές εύθυμους, άλλες στενάχωρους, άλλες ρομαντικούς, άλλες χορευτικούς... Είχε άπειρες μελωδίες μέσα του και ήθελε, με κάθε τρόπο, να τις μοιραστεί με όλους! 

Στον δρόμο του βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να το βοηθήσουν να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Στάθηκαν, λοιπόν, δίπλα του, και άρχισαν να μιλάνε στους υπόλοιπους για το αστεράκι και τις μελωδίες του. Μιλούσανε για ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ... Κάποιοι το έκαναν για χρόνια. Άλλοι έπρεπε να φύγουν. Πάντα, όμως, υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν παρέα στο αστεράκι. 

Περνούσαν τα χρόνια, οι εποχές άλλαζαν, οι άνθρωποι μεγάλωναν και ο φωτεινός μας φίλος ήταν εκεί, στη θεσούλα του, πάντα πρόθυμος να κάνει συντροφιά σε όποιον το επιθυμούσε. Και δεν ήταν λίγοι! Οι παρέα μεγάλωνε, το αστεράκι αποκτούσε όλο και περισσότερους φίλους και αισθανόταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένο.

Στην πορεία, όπως είναι φυσικό, υπήρξαν φορές που το αστεράκι αρρώστησε, ένιωσε άσχημα, παρεξηγήθηκε, ενδεχομένως στενοχώρησε κάποιους- πάντα άθελά του. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει με τους φίλους; Το θέμα είναι ότι πάντα κατάφερνε και το ξεπερνούσε.

Ήρθε, λοιπόν, η εποχή που το αστεράκι μας μεγάλωσε. Μεγάλωσε πολύ. Έγινε σχεδόν 24. Κι όμως, είχε την ίδια φρεσκάδα και την ίδια όρεξη που είχε όταν γεννήθηκε. Ωστόσο του έλειπε κάτι...Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Οι νέοι του φίλοι προσπαθούσαν να το βοηθήσουν. Άλλες φορές τα κατάφερναν, άλλες όχι...

Και τότε κατάλαβαν. Το αστεράκι είχε κουραστεί. 24 χρόνια δεν σταμάτησε λεπτό να κάνει παρέα στους ανθρώπους γύρω του και, όσο κι αν του άρεσε, είχε κουραστεί...Ήθελε, επιτέλους, να κοιμηθεί. Να ακούσει μια μελωδία που να μην προέρχεται από το ίδιο, αλλά από κάποιον άλλον....

Οι φίλοι του δεν είχαν άλλη επιλογή. Έπρεπε να το ξεκουράσουν. 
Το φίλησαν, το ευχαρίστησαν, το καληνύχτισαν και το έβαλαν για ύπνο με ένα όμορφο νανούρισμα:
"Twinkle, twinkle little star..."

Κοιμήσου, αστεράκι μας...

--Η παραπάνω ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα...οκ, ίσως να υπάρχει. 

Με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά ΠΑΝΤΑ με χαμόγελο...
~evitouli~

Whenever you are wrong, admit it. Whenever you are right...shut up!

Να παραδέχεσαι τα λάθη σου, έστω και την τελευταία στιγμή (όχι απαραιτήτως να ζητάς "συγγνώμη", αυτό έχει να κάνει με την ηθική σου, άλλωστε). 

Να το παίζεις "βαρύς" και "ασήκωτος" όταν έχεις πάρει τόσο κόσμο στον λαιμό σου είναι τουλάχιστον γελοίο. Γιατί; Γιατί στερείς από τον εαυτό σου την ευκαιρία, αν όχι να εξιλεωθείς, τουλάχιστον να σε δουν με περισσότερη....κατανόηση.

Με όλη μου την....κατανόηση,

~evitouli~

"Positive things happen to positive people." Sarah Beeny

Έτσι απλά!
Χωρίς περισσότερη σκέψη, χωρίς να βρίσκουμε "αλλά" και χωρίς να προσπαθούμε να γειώσουμε τη θετική μας ενέργεια. 
Όλα "τοκίζονται" στη ζωή. Φροντίστε, λοιπόν, να "καταθέσετε" λίγη αισιοδοξία και πολλά χαμόγελα!


(Μακράν το πιο σύντομο κείμενο που έχω γράψει στη ζωή μου....Όσον αφορά στις λέξεις. Όχι στη σημασία τους.)


Φιλικά, 
~evitouli~

“Don’t count every hour in the day, make every hour in the day count.”

Τελικά μου έγινε συνήθειο να ξεκινάω με γνωμικά. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο αυτό είναι καλό, ωστόσο όσο μεγαλώνω μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά να συσχετίζω γεγονότα με πράγματα που έχω διαβάσει.
Όπως και να 'χει, το θέμα μας είναι άλλο: ο χρόνος. 
Όχι, δεν θα μιλήσουμε για το πώς μας συμπεριφέρεται αυτός, αλλά για πώς του συμπεριφερόμαστε εμείς. Τον "καταλαβαίνουμε"; Τον "νιώθουμε"; Τον "αξιοποιούμε" ή τον "σπαταλάμε";
Προσωπικά έχω περάσει απ' όλα τα στάδια. Χωρίς φόβο και πάθος, πλέον, ομολογώ πως αντιμετωπίζω τον χρόνο μου εγωιστικά. 
Αυτό που θέλω- και το εννοώ- είναι να μην αφήνω δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Γιατί στεναχωριόμαστε όταν χάνουμε χρήματα και όχι όταν αφήνουμε την ώρα μας να περνάει ανεκμετάλλευτη; Χρήματα πιθανώς θα ξαναβγάλουμε. Χρόνο από πού αγοράζουν;
Θα μου πείτε πως η προσέγγιση είναι άκρως απλουστευμένη. Και δεν θα διαφωνήσω. Γιατί τα πράγματα είναι ΟΝΤΩΣ απλά.
Όπως πρόλαβε να πει ο Harvey MacKay (πάλι γνωμικό, τι τα θέλετε;) πριν από εμάς για εμάς:

“Time is free, but it's priceless. You can't own it, but you can use it. You can't keep it, but you can spend it. Once you've lost it, you can never get it back.”
Το παραφράζω και λέω: Μην υποτιμάτε ό,τι σας δόθηκε δωρεάν. Ίσως είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που θα σας δοθεί ποτέ. Δεν είναι ανάγκη να έχετε τους "τίτλους ιδιοκτησίας" κάποιου πράγματος για να σας είναι χρήσιμο. Πριν χάσετε κάτι, φροντίστε να το εκμεταλλευτείτε και να το αξιοποιήσετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί μετά...δεν υπάρχει γυρισμός.
Μην αναβάλετε πράγματα που μπορείτε να κάνετε σήμερα για αύριο.
Και, πάνω απ' όλα: μην βάζετε στην άκρη τους ανθρώπους σας, θεωρώντας τους αιώνιους και δεδομένους. 
Κάθε στιγμή μετράει. ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ.
(Οκ, παραδέχομαι πως τα παραπάνω είναι τετριμμένες αμπελοφιλοσοφίες...όταν μένουν στη θεωρία. Δοκιμάστε τα στην πράξη. Θα με θυμηθείτε- χρόνια αργότερα, αλλά θα με θυμηθείτε!)


Αυτά τα λίγα προς το παρόν...
Φιλικά,
~evitouli~

"Hope ends when you stop believing".

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν είμαι μοιρολάτρισσα. Ποτέ δεν υπήρξα. Ξέρετε, αυτό το "Ήταν γραφτό να γίνει" μπορεί να με ισοπεδώσει. Σε καμία περίπτωση δεν παραγνωρίζω τον παράγοντα "τύχη" (ή "ατυχία"), απλώς δεν μου αρέσει ως...δικαιολογία.
Πολλές φορές ένας άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να διώξει κάποιες ευθύνες από πάνω του και ο πιο εύκολος τρόπος είναι να τα "ρίξει" στην κακή του μοίρα. Δεκτή ως τακτική αποφόρτισης, απαράδεκτη ως τακτική τεμπελιάς.
Όπως και να 'χει, έρχονται στιγμές που πραγματικά ο έλεγχος βρίσκεται μακριά από τα δικά σου χέρια. Και τότε, τι κάνεις; Ελπίζεις.
Ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά, ελπίζεις πως όλη η θετική ενέργεια που στέλνεις θα πιάσει τόπο, ελπίζεις πως τα καλύτερα έρχονται αμέσως μετά τα χειρότερα.
Η ελπίδα από μόνη της, βέβαια, δεν είναι φάρμακο. Η πίστη πίσω από αυτήν, όμως, είναι. Και δεν εννοώ την πίστη με την αυστηρά θρησκευτική της έννοια (αν και δεν την υποτιμώ). Μιλάω για την πίστη που ξεκινάει από την ανάγκη μας να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, ομορφότερη και πιο γεμάτη. Για εκείνο το αίσθημα του "όλα θα γίνουν, γιατί ξέρω πως θα γίνουν".
"Συν Αθηνά και χείρα κίνει", έλεγαν οι αρχαίοι ημών, και δεν διαφωνώ. Ακόμα, όμως, και η προσπάθεια να κάνουμε κάτι πηγάζει από την πίστη ότι θα το καταφέρουμε- αλλιώς ποιο το νόημα;


Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ίσως γιατί είναι μια από εκείνες τις στιγμές που δεν θέλω να ξεμείνω από ελπίδα...


Άραγε, πόσοι από εσάς έχετε αποθέματα πίστης και ελπίδας; Who knows? Όπως και να 'χει, μοιραστείτε τα. Κάποιοι τα έχουν ανάγκη.


Αυτά τα σκόρπια προς το παρόν.
Φιλικά,
*evitouli*

"Looking at yourself in a mirror isn't exactly a study of life."

Αν θυμάμαι καλά την παραπάνω πρόταση την είπε η Lauren Bacall και, ναι, είμαι αρκετά τεμπέλα για να το διασταυρώσω. Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι όντως την είπε η Bacall.

Επί της ουσίας, θα μπορούσε να είναι αυτό που λέμε ελληνιστί: "Δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του..."

Δεν ξέρω αν είναι σημείο των καιρών, ή προγενέστερο φαινόμενο (το οποίο αγνοούσα ως νεότερη), αλλά έχω την (κακή) αίσθηση ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να υπολογίζουν αποκλειστικά και μόνο τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους "θέλω".
Από τη μία, δεν το λες και λάθος. Είναι, άλλωστε, λογικό να θέλεις να είσαι εσύ καλά. 

Το λάθος έγκειται σε μία και μόνο λέξη: το "αποκλειστικά".
Άλλο να ενδιαφέρεσαι πρώτα για τον εαυτό σου και άλλο αποκλειστικά για τον εαυτό σου.
Το πρώτο αποδεικνύει πως λειτουργεί μέσα σου το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Το δεύτερο πως είσαι αλαζόνας.
Δεν έχω να πω καμία μεγάλη φιλοσοφία περί "μετριοπάθειας" ή "σεμνότητας". Το μόνο που έχω να πω είναι πως, προσωπικά, αισθάνομαι τρομερά άβολα απέναντι σε έναν άνθρωπο που αυτο-θεωρείται "άρχοντας του κόσμου", "πανέξυπνος", "πανέμορφος" και όλα τα συναφή.
Το άβολο, βεβαίως, δεν έχει να κάνει με την απίστευτη ...αυτοπεποίθηση που διαθέτει. Απλώς υπάρχουν φορές που νιώθω υπόλογη που δεν κάνω κάτι. Όχι για εμένα, αλλά γι' αυτόν.
Άποψή μου, πως, τέτοιου τύπου άνθρωποι, χάνουν την "ουσία". Δεν μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο και, εν αγνοία τους, δεν προσπαθούν καν.
Έτσι, ακόμα και το "κοίταγμα στον καθρέφτη", γίνεται ανούσιο, αφού, στην πραγματικότητα, δεν εντάσσονται πουθενά.
Τι θέλει να πει η ποιήτρια; Θέλει να πει πως, καλό είναι, σε εποχές δύσκολες και ελαφρώς μπερδεμένες, να είμαστε όλοι λίγο πιο προσγειωμένοι.

"Η μετριοπάθεια είναι για τους μέτριους"...Δεν με χαλάει!

Άραγε, πόσοι "μέτριοι" υπάρχουν γύρω μου; Who knows?
Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Φιλικά,
*evitouli*

Music is what feelings sound like...(Part 2)

Κρατηθείτε! Θέλω ΠΑΛΙ να μοιραστώ μία αγαπημένη μου συνήθεια...

Από μικρό παιδί, λίγο πριν κοιμηθώ -ή, πιο σωστά, για να κοιμηθώ- ακούω μουσική. Και, όπως έχω ξαναπεί, ακούω τα πάντα! 

Έχουν υπάρξει φορές που ο Μορφέας με παρέλαβε με soundtracks να "παίζουν" σε χαμηλή ένταση. Άλλες φορές ερχόταν χορεύοντας κάποια pop επιτυχία. Ροκ, λαϊκά, μπαλάντες, κλασική μουσική... 

Ο "τυπάκος" ποτέ δεν αρνήθηκε να με συντροφεύσει στα μουσικά ταξίδια μου.

Και, ξέρετε, αυτά τα ταξίδια γίνονται βράδυ για πολλούς και διάφορους λόγους. 

Στην εφηβεία, επειδή είναι η στιγμή που κλείνει- επιτέλους- η πόρτα του δωματίου σου και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και οι σκέψεις σου. Εσύ και τα συναισθήματά σου.

Σε μεγαλύτερη ηλικία, επειδή...ωχ! Νομίζω πως η πρόταση που ήθελα να γράψω ήταν ακριβές αντίγραφο της προηγούμενης: "...είναι η στιγμή που κλείνει- επιτέλους- η πόρτα του δωματίου σου και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και οι σκέψεις σου. Εσύ και τα συναισθήματά σου".

Όχι, δεν αρχίζει η εξομολόγηση. Είπαμε, η "πόρτα" είναι κλειστή αυτή τη στιγμή. Απλώς αναρωτιόμουν...

Άραγε, πόσοι "ακούτε" τα συναισθήματά σας τα βράδια; Who knows?

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!
Φιλικά,
*evitouli*

Music is what feelings sound like...

Το παραδέχομαι! Δεν είναι δική μου η ατάκα. Κάπως, κάπου, κάποτε την διάβασα και ταυτίστηκα. Σε ελεύθερη απόδοση "Η μουσική είναι ο ήχος των συναισθημάτων".

Συχνά-πυκνά ακούω ανθρώπους να τσακώνονται για τα είδη της μουσικής και πως, αν ακούς το τάδε, είσαι της "υποκουλτούρας" και αν ακούς το δείνα είσαι "ψαγμένος", "έντεχνος"...(ενδέχεται και πυρηνικός φυσικός!). Προσωπικά, ανέκαθεν, αρνιόμουν να μπω σε τέτοιου τύπου διενέξεις. Δεν υποτιμώ τα επιχειρήματα κανενός περί μουσικής, ίσα-ίσα, θεωρώ κάθε πληροφορία πολύτιμη. Αυτό που πάντα προσπερνούσα ήταν οι "κολλημένοι" άνθρωποι. Τι θα πει "κλασικές αηδίες", "αυτά τα ακούνε οι σκυλάδες" ή "αυτά που ακούς είναι σκέτη ηχορύπανση;".

Θεωρητικά, αν ισχύει ο ισχυρισμός του τίτλου (ότι, δηλαδή, η μουσική είναι έκφραση συναισθημάτων) αυτές οι ταμπέλες, αυτοί οι διαχωρισμοί έπρεπε να πάψουν προ πολλού. Μπορεί να ζήσει κανείς μονάχα με έναν τύπο συναισθημάτων; Ή, ακόμα χειρότερα, με ένα και μόνο συναίσθημα; Όσο παράλογο ακούγεται, άλλο τόσο είναι αδύνατο. Γνώρισε ποτέ κανείς μας κάποιον που να νιώθει αποκλειστικά και μόνο χαρούμενος, να είναι συνέχεια υπερ-ενεργητικός και να έχει έναν συγκεκριμένο τόνο και μια συγκεκριμένη ένταση στη φωνή του από τη στιγμή της γέννησης ως το- φτου,φτου,φτου- αναπόφευκτο τέλος; Φαντάζομαι όχι! (Αν ναι, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου! Θέλω να τον γνωρίσω τον μπαγάσα!)
Έτσι και με τη μουσική. 


Έτυχε και πριν λίγους μήνες βρέθηκα να δουλεύω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ο συγκεκριμένος σταθμός, λοιπόν, παίζει ξένη μουσική και, κυρίως, mainstream pop. 
Κάθε φορά που έρχεται κάποιος ακροατής και συζητάμε, λογικό είναι να με ρωτήσει ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι το τελευταίο διάστημα. 
"Από ξένη μουσική ή από ελληνική;" "Τι;;; Ακούς και ελληνικά;"!
Εεε....ναι, ακούω και ελληνικά! Και όπερα. Και μέταλ. Και ό,τι μου κάνει κέφι! Ακούω τα πάντα! 
Όπως...νιώθω τα πάντα!


Άραγε, πόσοι "ακούν" τα συναισθήματά τους εκεί έξω;  Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Φιλικά,

*evitouli*

Περί αγάπης...(και όχι μόνο)

"Υπάρχει κάτι που μας ενώνει...Κάτι που μας κάνει να αγαπιόμαστε: το αίμα!" είπε.

"Ορίστε;" ήταν η αυθόρμητη απάντηση.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια, ομολογουμένως, μεγάλη κουβέντα περί "αγάπης". Αρκεί η συγγένεια για να αγαπάς κάποιον; 
Αν με ρωτάτε...όχι. Είναι, βεβαίως, μια πολύ καλή βάση, αλλά αν επαναπαυτείς σε αυτήν, παραμένει βάση (και μάλιστα καθόλου σταθερή).
Για 'μένα ποτέ δεν υπήρξε το "σ'αγαπώ γιατί...έτσι!". Αυτό το "έτσι" πάντα είχε κάτι κρυμμένο πίσω του. "Σ' αγαπώ, γιατί μου χαμογελάς και μου φτιάχνεις την ημέρα"- "Σ'αγαπώ, γιατί όταν πονάω είσαι εκεί και μου κρατάς το χέρι"- "Σ'αγαπώ για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή και τους ανθρώπους"- "Σ'αγαπώ, ΓΙΑΤΙ...".
"Είσαι πολύ ψυχρή και είναι ανησυχητικό". 
Είναι ψυχρό το γεγονός πώς κάποιος ξέρει ΓΙΑΤΙ αγαπάει; Πολύ πιθανό. Αν μάλιστα θεωρηθεί πως αυτό το "γιατί" είναι εγωιστικό και ρηχό, τότε ναι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία! 
Εγώ, όμως, μιλάω για κάτι άλλο...Για το ΑΥΤΟΜΑΤΟ "γιατί". Το ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ. 
Ας σκεφτούμε ένα νεογέννητο μωράκι. Πεινάει. Έρχεται κάποιος, το παίρνει αγκαλιά, το βάζει στο στήθος του και το χορταίνει...Αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει μορφή ακόμα, αλλά μόνο μυρωδιά...
Πονάει. Η ίδια "μυρωδιά" το πλησιάζει, το χαϊδεύει και το ηρεμεί...
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος αυτός αποκτά πρόσωπο...Είναι μια γυναίκα που, κάθε φορά που την χρειάζεται, είναι εκεί.
Ακόμα και το μωρό, λοιπόν, έχει ένα "γιατί": "σ' αγαπώ γιατί με κάνεις να νιώθω όμορφα, να μην πεινάω, να μην κρυώνω, να..."
Μεγαλώνοντας θα την αγαπήσει περισσότερο επειδή θα την εκτιμήσει, θα την θαυμάσει, θα νιώσει κι άλλα πράγματα για εκείνη.
Κάπως έτσι είναι η αγάπη στο δικό μου, ψυχρό μυαλό: άθροισμα πολλών μικρών πραγμάτων και συμπεριφορών. 
Αν αγαπάς κάποιον που σου κάνει συνεχώς "κακό", δεν μιλάμε για αγάπη...
Αν αγαπάς κάποιον στον οποίο δεν βρίσκεις τίποτα σωστό, επίσης δεν μιλάμε για αγάπη.
Αν αγαπάς κάποιον, χωρίς έστω ένα υποσυνείδητο ΓΙΑΤΙ, τότε μιλάμε για κάτι άλλο...όχι για αγάπη.
Και, για να το γυρίσω στη συγγένεια, όχι, δεν μπορώ να αγαπήσω έναν ξάδελφο, τον οποίο μόλις γνώρισα, περισσότερο από έναν φίλο που επέλεξα να περνάω τη ζωή μου μαζί του.
Άλλωστε...λένε πως οι φίλοι είναι οι συγγενείς που ξέχασε να μας δώσει ο Θεός.


Άραγε, πόσοι κρυμμένοι συγγενείς μας υπάρχουν εκεί έξω;  Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Με...αγάπη,

*evitouli*

Υ.Γ: Αυτός που με χαρακτήρισε "ψυχρή"...είναι συγγενής.