Περί αγάπης...(και όχι μόνο)

"Υπάρχει κάτι που μας ενώνει...Κάτι που μας κάνει να αγαπιόμαστε: το αίμα!" είπε.

"Ορίστε;" ήταν η αυθόρμητη απάντηση.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια, ομολογουμένως, μεγάλη κουβέντα περί "αγάπης". Αρκεί η συγγένεια για να αγαπάς κάποιον; 
Αν με ρωτάτε...όχι. Είναι, βεβαίως, μια πολύ καλή βάση, αλλά αν επαναπαυτείς σε αυτήν, παραμένει βάση (και μάλιστα καθόλου σταθερή).
Για 'μένα ποτέ δεν υπήρξε το "σ'αγαπώ γιατί...έτσι!". Αυτό το "έτσι" πάντα είχε κάτι κρυμμένο πίσω του. "Σ' αγαπώ, γιατί μου χαμογελάς και μου φτιάχνεις την ημέρα"- "Σ'αγαπώ, γιατί όταν πονάω είσαι εκεί και μου κρατάς το χέρι"- "Σ'αγαπώ για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή και τους ανθρώπους"- "Σ'αγαπώ, ΓΙΑΤΙ...".
"Είσαι πολύ ψυχρή και είναι ανησυχητικό". 
Είναι ψυχρό το γεγονός πώς κάποιος ξέρει ΓΙΑΤΙ αγαπάει; Πολύ πιθανό. Αν μάλιστα θεωρηθεί πως αυτό το "γιατί" είναι εγωιστικό και ρηχό, τότε ναι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία! 
Εγώ, όμως, μιλάω για κάτι άλλο...Για το ΑΥΤΟΜΑΤΟ "γιατί". Το ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ. 
Ας σκεφτούμε ένα νεογέννητο μωράκι. Πεινάει. Έρχεται κάποιος, το παίρνει αγκαλιά, το βάζει στο στήθος του και το χορταίνει...Αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει μορφή ακόμα, αλλά μόνο μυρωδιά...
Πονάει. Η ίδια "μυρωδιά" το πλησιάζει, το χαϊδεύει και το ηρεμεί...
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος αυτός αποκτά πρόσωπο...Είναι μια γυναίκα που, κάθε φορά που την χρειάζεται, είναι εκεί.
Ακόμα και το μωρό, λοιπόν, έχει ένα "γιατί": "σ' αγαπώ γιατί με κάνεις να νιώθω όμορφα, να μην πεινάω, να μην κρυώνω, να..."
Μεγαλώνοντας θα την αγαπήσει περισσότερο επειδή θα την εκτιμήσει, θα την θαυμάσει, θα νιώσει κι άλλα πράγματα για εκείνη.
Κάπως έτσι είναι η αγάπη στο δικό μου, ψυχρό μυαλό: άθροισμα πολλών μικρών πραγμάτων και συμπεριφορών. 
Αν αγαπάς κάποιον που σου κάνει συνεχώς "κακό", δεν μιλάμε για αγάπη...
Αν αγαπάς κάποιον στον οποίο δεν βρίσκεις τίποτα σωστό, επίσης δεν μιλάμε για αγάπη.
Αν αγαπάς κάποιον, χωρίς έστω ένα υποσυνείδητο ΓΙΑΤΙ, τότε μιλάμε για κάτι άλλο...όχι για αγάπη.
Και, για να το γυρίσω στη συγγένεια, όχι, δεν μπορώ να αγαπήσω έναν ξάδελφο, τον οποίο μόλις γνώρισα, περισσότερο από έναν φίλο που επέλεξα να περνάω τη ζωή μου μαζί του.
Άλλωστε...λένε πως οι φίλοι είναι οι συγγενείς που ξέχασε να μας δώσει ο Θεός.


Άραγε, πόσοι κρυμμένοι συγγενείς μας υπάρχουν εκεί έξω;  Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Με...αγάπη,

*evitouli*

Υ.Γ: Αυτός που με χαρακτήρισε "ψυχρή"...είναι συγγενής.