Happy-dog!

  Ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές που πραγματικά έχω την ανάγκη να μοιραστώ μια προσωπική εμπειρία:

  Βράδυ Σαββάτου στο COSMOS με την "κολλητούλα" έχουμε πάει με...κακό σκοπό: να φάμε! Είναι γύρω στις 11 (ποια διατροφή, εμείς έχουμε φανταστικό μεταβολισμό, δεν έχουμε ανάγκη!) και μόλις έχουμε πάρει περιχαρείς τον δίσκο με τα "καλούδια" στα χέρια μας, έχουμε εντοπίσει ωραιότατο καναπεδάκι να απλώσουμε τις κορμάρες μας και, ναι, καθόμαστε να περιδρομιάσουμε! Ενδιαμέσως των μπουκιών, εγώ κλαίγομαι για "το κακό που με βρήκε" και το αυτοκινητό μου αρνήθηκε πεισματικά να συνεργαστεί μαζί μου λίγο νωρίτερα: "Ποιος με γλωσσόφαγε, μια χαρά ήταν χθες, δεν έκανα τίποτα λάθος" και λοιπές υστερικές δηλώσεις ενός ανθρώπου που-ενώ έχει αποφύγει τα χειρότερα (βλέπε, να σβήσει το αυτοκίνητο στον περιφερειακό)-νιώθει πως τον ακολουθεί το μαύρο συννεφάκι των comics. 

   Αίφνης, κι ενώ έχω αρχίσει να συνέρχομαι από την βλακεία που είχε εγκατασταθεί στο εγκεφαλικό μου σύστημα, ακούμε μια μαμά: "Θέλετε να φάμε hot-dog;". "ΝΑΙ!!! Μου αρέσει πολύ το hot-dog! Ναι! Θα φάμε! Πολύ μ'αρέσει! Μπαμπά, θα φάμε λουκάνικο! Τι ωραίο που είναι!" λέει ένας πιτσιρίκος 7-8 ετών (σημειωτέον, όλα αυτά πριν καν πλησιάσουν το αντίστοιχο κατάστημα!). Το "λέει", βέβαια, μειώνει κατά πολύ τον τρόπο, την ένταση, την χαρά με την οποία μιλούσε το αγοράκι. 

    Θα πει κανείς, οκ, εντάξει! Ένα παιδί χάρηκε με το junk-food, ε,και; Εδώ ακριβώς είναι η ουσία αυτού που θυμήθηκα...Μια έννοια ξεχασμένη για καιρό από το λεξιλόγιο και, ακόμα χειρότερα, από τη ζωή πολλών ανθρώπων: ο ενθουσιασμός! Για κάποιον περίεργο λόγο, ο ενθουσιώδης στις μέρες μας θεωρείται "ανώριμος", "παρορμητικός", "βλακάκος" και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τον χαζεύουμε με συμπάθεια. Μπορούμε να δικαιολογήσουμε το οκτάχρονο που αντέδρασε έτσι- οι περισσότεροι θα χαμογελάσουμε με πλήρη συναίσθηση ότι είναι λογική η αντίδρασή του, κάποιοι άλλοι (πιο...έξυπνοι) θα αναρρωτηθούμε πόσο καιρό έχουν να το ταϊσουν το καημένο- όμως σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν θα θεωρούσαμε νορμάλ μια τέτοια συμπεριφορά από έναν τριαντάρη (νομίζω πως η εικόνα και μόνο ένος μαντραχαλά να χοροπηδάει στην ιδέα ενός λουκάνικου θα μας προκαλούσε γέλιο). Η ερώτηση είναι ΓΙΑΤΙ; 

  Γιατί όταν μεγαλώνουμε χάνουμε...την χαρά μας; Γιατί μας φαίνονται όλα τόσο δεδομένα; Γιατί ξαφνικά το ποτήρι από μισο-γεμάτο, γίνεται μισο-άδειο και επιβάλλεται κάποια στιγμή να στεγνώσει για τα καλά;  Γιατί όταν κάποιος χοροπηδάει από τη χαρά του είναι "αστείος" - "μωρόμυαλος" και όλα τα συναφή; Γιατί δεν επιτρέπεται να ενθουσιαζόμαστε;

    Προσωπική μου άποψη, όποιος χάνει τον ενθουσιασμό του χάνει μεγάλο μέρος του "νοήματος". Όταν στερείς από τον εαυτό σου το δικαίωμα της εκ νέου ανακάλυψης ακόμα και του ψωμιού, τότε παύεις να γεύεσαι (κυριολεκτικά, εν προκειμένω, συνολικά, σε επίπεδο ύπαρξης). Χάνεις επί της ουσίας τις πέντε αισθήσεις σου: η αφή, η όραση, η γεύση, η όσφρηση, η ακοή γίνονται μια ενότητα που λέγεται "συνήθεια". 

    Τρομάζω στην ιδέα πως αυτή η ρομποτική συμπεριφορά μας φαίνεται φυσιολογική... Η συμβουλή μου είναι να αλλάξουμε όλοι μας μάτια και ματιά. Να μάθουμε πως ακόμα και κάτι που ξέρουμε "σαν την παλάμη του χεριού μας" μπορεί να μας εκπλήξει! Ακόμα και η ίδια μας η παλάμη...Δεν φαντάζεστε πόση διαφορά έχει χρόνο με τον χρόνο! 

     Κάπου εδώ μου έρχεται έντονα στο μυαλό ο Ζορμπάς... Ο Καζαντζάκης περιγράφει πως κάποτε έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον τυπάκο (που μας έχει μείνει με την μορφή του Anthony Quinn), που έλεγε: "Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην έλθε αμέσως. Ζορμπάς" 

       (Για όποιον δεν βαριέται το διάβασμα, ορίστε ένα απόσπασμα του γεγονότος και της αντίδρασης τόσο του Καζαντζάκη, όσο και του "χορευταρά" Ζορμπά : 

   "Ηταν την εποχή που ακουγόνταν οι πρώτες μακρινές βροντές της καταιγίδας που είχε κιόλας κινήσει καταπάνω στη γής . Ο παγκόσμιος πόλεμος . Εκατομμύρια άνθρωποι έτρεμαν , θωρώντας την πείνα , τη σφαγή , τη παραφροσύνη να ΄ρχουνται . Όλοι οι δαιμόνοι του ανθρώπου είχαν ξυπνήσει και διψούσαν για αίμα .

   Μέσα σε τέτοιες φαραμακερές μέρες έλαβα το τηλεγραφήμα του Ζορμπά . Στην αρχή θύμωσα , ο κόσμος χάνεται , κιντυνεύει η ζωή κι η τιμή κι η ψυχή του ανθρώπου , κι ορίστε τώρα ένα τηλεγράφημα να κινήσεις , να κάμεις χίλια μίλια για να δείς μιαν όμορφη πράσινη πέτρα! Ανάθεμα είπα στην ομορφιά , γιατι ΄να ναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου.

   Μα ξαφνικά τρόμαξα , ο θυμός είχε κιόλας ξεθυμάνει κι ένοιωθα με φρίκη πως η απάνθρωπη κραυγή του Ζορμπά αποκρίνουνταν σε άλλη απάνθρωπη μέσα μου κραυγή. Ένα άγριο όρνιο μέσα μου τίναξε τα φτερά του να φύγει. Όμως δεν έφυγα δεν τόλμησα πάλι , δεν κίνησα να πάω , δεν ακολούθησα τη θεϊκιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γεναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα την κρύα ανθρώπινη φωνή του λογικού , πήρα την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του εξηγούσα …

   Κι αυτός μου αποκρίθηκε “ Είσαι , και να με συμπαθάς , αφεντικό , καλαμαράς. Μπορούσες κι εσύ , κακομοίρη , μια φορά στην ζωή σου να δείς μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες . Μα το Θεό , κάθουμαι κάποτε , όταν δεν έχω δουλειά , και λέω με το νού μου : «Υπάρχει , δεν υπάρχει Κόλαση;» μα χτές πού έλαβα το γράμμα σου , είπα « Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες")

  

Άραγε, πόσοι "Ζορμπάδες" θα βρουν την πράσινη πέτρα τους αύριο; Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Φιλικά,

*evitouli*