Είναι μία από εκείνες τις μέρες που ο εγκέφαλος βρίσκεται σε υπερδιέγερση και σκέφτεσαι ταυτοχρόνως δεκαπέντε διαφορετικά πράγματα, άσχετα μεταξύ τους- ή σχετικά, κατά μια διεστραμμένη έννοια.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ενώ έχεις ξυπνήσει αργά, δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Και όρεξη να έχεις, δηλαδή, δεν έχεις το κουράγιο.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ακόμα κι ένα φύσει αισιόδοξο πλάσμα σαν εσένα, απλώς δεν νιώθει καλά.
Τώρα τι κάνεις;
(Αν περιμένεις εμπεριστατωμένες απαντήσεις είσαι σε λάθος σύνδεσμο, λυπάμαι. Αν περιμένεις "ψυχολογικές αναλύσεις" τύπου Τένια Μακρή, ατύχησες. Αν, από την άλλη, θες να δεις πως σκέφτεται κάποιος σαν εσένα, κάνε μια υπομονή και συνέχισε το διάβασμα.)
Η μία σκέψη, λοιπόν, είναι πως περνάς είτε παρατεταμένη είτε ετεροχρονισμένη εφηβεία.
Στην πρώτη περίπτωση απλώς δεν έπαψες ποτέ να είσαι "έφηβος": μπερδεμένος, σε συνεχή αναζήτηση του "θέλω", του "μπορώ" και του "ονειρεύομαι". Οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στις επιθυμίες σου, ή νομίζεις πως μπαίνει εμπόδιο, δεν είναι για σένα.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα μικρό πρόβλημα...Ας πούμε ότι στην εφηβική σου ηλικία (μεταξύ 13-17) όλοι έδιναν συγχαρητήρια στους γονείς σου για την "ωριμότητα και την σοβαρότητά" σου. Ας πούμε, επίσης, ότι, εν αντιθέσει με άλλα παιδιά, εσύ είχες λίγες παραπάνω αναστολές, λίγη περισσότερη εγκράτεια και, ίσως, κάποιους απροσπέλαστους τοίχους. Ας πούμε, τέλος, ότι τώρα είσαι γύρω στα 25 (τυχαία ηλικία, συμπληρώστε εσείς κατά το δοκούν).
Είναι πρακτικός κανόνας- ελπίζω οι ψυχολόγοι να μην με λιθοβολήσουν- πως ό,τι δεν το περνάς τη στιγμή που πρέπει, το περνάς έτσι κι αλλιώς.
Σκέψου λίγο τις παιδικές αρρώστιες. Τις περνάς μικρός, γκρινιάζεις, κλαις, ξύνεσαι, ψήνεσαι, αλλά τελειώνουν.
Αλίμονο σε κάποιους που έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους αργότερα- στα 20, στα 30, ακόμα και μεγαλύτεροι. Είναι σαφώς πιο επώδυνες, και, εννοείται, πως μας βγάζουν εκτός προγράμματος για περισσότερο διάστημα.
Έκανες τον παραλληλισμό; Όταν περνάς ετεροχρονισμένη εφηβεία, δυστυχώς, αποσυντονίζεσαι σε διπλάσιο βαθμό και αυτό, όχι γιατί συμβαίνει κάτι δαιμονικό μέσα σου, αλλά γιατί έρχονται η βιολογική και η πνευματική ωρίμανση σε σύγκρουση με αυτό που νιώθεις. Με λίγα λόγια, ξέρεις ότι αυτό που αισθάνεσαι είναι ανώριμο, σε κρατάει "πίσω", δεν σου ταιριάζει, αλλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα.
Ψυχραιμία, ωστόσο! Δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Εκμεταλλεύσου -πάντα με την καλή έννοια- τους φίλους σου και μίλα τους. Κλάψε κιόλας, δεν πειράζει.(Να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Το να μην μπορείς να κλάψεις είναι). Βγες. Διασκέδασε. Κάνε πράγματα που έχεις προγραμματίσει και τα έχεις βάλει "στον πάγο". Με λίγα λόγια, προχώρα.
Αν είναι εύκολο; Όχι, βέβαια! Αυτό είναι που το κάνει ενδιαφέρον, όμως...Σκέψου το σαν πρόκληση.
Καλή και ομαλή ενηλικίωση σε όλους μας!
~evitouli~
ΥΓ: Ξαναλέω πως ΤΙΠΟΤΑ από τα παραπάνω δεν αποτελεί ψυχολογική-ψυχιατρική συμβουλή. Είναι προσωπικές σκέψεις βάσει προσωπικών εμπειριών.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ενώ έχεις ξυπνήσει αργά, δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Και όρεξη να έχεις, δηλαδή, δεν έχεις το κουράγιο.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ακόμα κι ένα φύσει αισιόδοξο πλάσμα σαν εσένα, απλώς δεν νιώθει καλά.
Τώρα τι κάνεις;
(Αν περιμένεις εμπεριστατωμένες απαντήσεις είσαι σε λάθος σύνδεσμο, λυπάμαι. Αν περιμένεις "ψυχολογικές αναλύσεις" τύπου Τένια Μακρή, ατύχησες. Αν, από την άλλη, θες να δεις πως σκέφτεται κάποιος σαν εσένα, κάνε μια υπομονή και συνέχισε το διάβασμα.)
Η μία σκέψη, λοιπόν, είναι πως περνάς είτε παρατεταμένη είτε ετεροχρονισμένη εφηβεία.
Στην πρώτη περίπτωση απλώς δεν έπαψες ποτέ να είσαι "έφηβος": μπερδεμένος, σε συνεχή αναζήτηση του "θέλω", του "μπορώ" και του "ονειρεύομαι". Οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στις επιθυμίες σου, ή νομίζεις πως μπαίνει εμπόδιο, δεν είναι για σένα.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα μικρό πρόβλημα...Ας πούμε ότι στην εφηβική σου ηλικία (μεταξύ 13-17) όλοι έδιναν συγχαρητήρια στους γονείς σου για την "ωριμότητα και την σοβαρότητά" σου. Ας πούμε, επίσης, ότι, εν αντιθέσει με άλλα παιδιά, εσύ είχες λίγες παραπάνω αναστολές, λίγη περισσότερη εγκράτεια και, ίσως, κάποιους απροσπέλαστους τοίχους. Ας πούμε, τέλος, ότι τώρα είσαι γύρω στα 25 (τυχαία ηλικία, συμπληρώστε εσείς κατά το δοκούν).
Είναι πρακτικός κανόνας- ελπίζω οι ψυχολόγοι να μην με λιθοβολήσουν- πως ό,τι δεν το περνάς τη στιγμή που πρέπει, το περνάς έτσι κι αλλιώς.
Σκέψου λίγο τις παιδικές αρρώστιες. Τις περνάς μικρός, γκρινιάζεις, κλαις, ξύνεσαι, ψήνεσαι, αλλά τελειώνουν.
Αλίμονο σε κάποιους που έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους αργότερα- στα 20, στα 30, ακόμα και μεγαλύτεροι. Είναι σαφώς πιο επώδυνες, και, εννοείται, πως μας βγάζουν εκτός προγράμματος για περισσότερο διάστημα.
Έκανες τον παραλληλισμό; Όταν περνάς ετεροχρονισμένη εφηβεία, δυστυχώς, αποσυντονίζεσαι σε διπλάσιο βαθμό και αυτό, όχι γιατί συμβαίνει κάτι δαιμονικό μέσα σου, αλλά γιατί έρχονται η βιολογική και η πνευματική ωρίμανση σε σύγκρουση με αυτό που νιώθεις. Με λίγα λόγια, ξέρεις ότι αυτό που αισθάνεσαι είναι ανώριμο, σε κρατάει "πίσω", δεν σου ταιριάζει, αλλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα.
Ψυχραιμία, ωστόσο! Δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Εκμεταλλεύσου -πάντα με την καλή έννοια- τους φίλους σου και μίλα τους. Κλάψε κιόλας, δεν πειράζει.(Να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Το να μην μπορείς να κλάψεις είναι). Βγες. Διασκέδασε. Κάνε πράγματα που έχεις προγραμματίσει και τα έχεις βάλει "στον πάγο". Με λίγα λόγια, προχώρα.
Αν είναι εύκολο; Όχι, βέβαια! Αυτό είναι που το κάνει ενδιαφέρον, όμως...Σκέψου το σαν πρόκληση.
Καλή και ομαλή ενηλικίωση σε όλους μας!
~evitouli~
ΥΓ: Ξαναλέω πως ΤΙΠΟΤΑ από τα παραπάνω δεν αποτελεί ψυχολογική-ψυχιατρική συμβουλή. Είναι προσωπικές σκέψεις βάσει προσωπικών εμπειριών.
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου