“Choose to be optimistic, it feels better.”

Έτσι είπε ο Dalai Lama XIV και, μετά, είναι να αναρωτιέσαι γιατί οι βουδιστές είναι τόσο γαλήνιοι.

Περί αισιοδοξίας, λοιπόν, ο λόγος σήμερα...

Τον περασμένο Μάρτιο, την εποχή που ακόμα πετούσα "αμέριμνη" την αστερόσκονη μου στα FM, θυμάμαι είχα αναρτήσει ένα τραγούδι στην σελίδα του σταθμού στο Facebook με το εξής σχόλιο: "Live your life, no matter what!". (σ.σ. Το τραγούδι ονομάζεται "Live my life" /Far East Movement ft Justin Bieber και, ναι, το παίζαμε πολύ τότε!).

Σε λιγότερο από δύο λεπτά ήρθε και το πρώτο σχόλιο από μία ακροάτρια, η οποία, εν ολίγοις, μου εφιστούσε την προσοχή, γιατί "ο κόσμος πεινάει, δεν έχει φάρμακα" και "άντε εσείς οι βολεμένοι να πείτε στους υπόλοιπους να ζήσουν τη ζωή τους" και "να προσέχετε τι λέτε εσείς στα μέσα, γιατί σας ακούν και σας διαβάζουν και μικρά παιδιά".

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο άσχημα την ώρα της δουλειάς. Όχι επειδή διάβασα μια παρατήρηση- έχω φάει κι εγώ το "κράξιμό" μου κατά διαστήματα! Το άσχημο της υπόθεσης ήταν η συνειδητοποίηση πως πολύς κόσμος νιώθει πλέον αποστροφή προς οτιδήποτε αισιόδοξο.

Τότε είχα απαντήσει πως, καταρχάς, "πάτησα" στον τίτλο του τραγουδιού και, εν δευτέροις, άλλο είναι το "ζω στον κόσμο μου" κι άλλο το "δεν τα παρατάω, όσα εμπόδια κι αν συναντήσω στον δρόμο μου".

7 μήνες μετά, η τότε "βολεμένη", νυν άνεργη, περιέργως, κουβαλάω την ίδια φιλοσοφία.
Ναι, είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης! Μας το είπανε, μας το δείξανε, το βιώνουμε καθημερινά. Γιατί πρέπει, με το ζόρι, να περάσουμε και στη φάση της "απαισιόδοξης φύσης";

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εκθέσω τα του "οίκου" μου- άλλωστε ο καθένας περνάει τις δικές του δυσκολίες, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ωστόσο, ως άνθρωπος με μάτια, αυτιά και, κυρίως, συναίσθηση της κατάστασης, καταλαβαίνω πόσο ζόρικα είναι τα πράγματα για όλους μας. Πιστεύω πως κανένας μας δεν βρήκε ακόμα εκείνη την καταραμένη κότα με τα χρυσά αυγά...

Όπως και να 'χει, το ζητούμενο για εμένα είναι ένα: αντί να μιζεριάζουμε και να βρίσκουμε δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία, ας βρούμε τις ευκαιρίες μέσα από κάθε δυσκολία (οκ, οκ, είμαι λογοκλόπος και ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους οπαδούς του  Winston Churchill).

Συγχωρέστε με, αλλά πίστευα πως αυτό που μας λείπει είναι τα λεφτά, όχι η ανθρωπιά. Να αλληλοφαγωθούμε επειδή διεκδικούμε ένα χαμόγελο; Μια θετική σκέψη; Μια ήρεμη μέρα; Ένα φως στο τούνελ; (γεια σου, Αγγελική!)

Ας φανώ, ωστόσο, διαλλακτική! Ας πούμε ότι επιλέγω να ξυπνάω με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα, με την ψυχολογία στα Τάρταρα και την ενέργειά μου στο 20%. Ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, πιστεύει κανείς πως έτσι θα επιβιώσω; Πόσο μάλλον, θα καταφέρω να λύσω τα προβλήματά μου; Λυπάμαι, αλλά όσες φορές έτυχε να είμαι σε τέτοια κατάσταση, ποτέ (μα ΠΟΤΕ!) δεν διορθώθηκε τίποτα απ' όσα με βασάνιζαν.
Θα ακουστεί αστείο, αλλά αν δεν έχετε ψυχαναγκαστικά σύνδρομα μαζοχισμού, μην επιλέγετε τον δρόμο της απαισιοδοξίας. Και τα επιχειρήματά μου είναι δύο:
Πρώτον, θα είστε σε θέση να "πολεμήσετε" με περισσότερο θάρρος τις αναποδιές της καθημερινότητάς σας και, δεύτερον, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι το ευκταίο, τουλάχιστον θα έχετε περάσει πιο ευχάριστα τον χρόνο σας... 

(και, για να το ελαφρύνω λίγο ακόμα, θα σας πω τι μου φωνάζει ένας φίλος όταν με βλέπει να πέφτω στην παγίδα της κατάθλιψης: Smile, ρε!!!)


Να 'στε όλοι καλά και, την επόμενη φορά που θα τα πούμε, θέλω να μετρήσω περισσότερα ειλικρινή χαμόγελα!


~evitouli~