"Do, or do not. There is no 'try' ".

Είπε ο Yoda στον "Πόλεμο των Άστρων".
Το είχε "κλέψει" κι ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο και, παραφράζοντάς το, μου είπε σε μία (δική μου) κρίση άγχους:                  

                "Η προσπάθεια είναι χάσιμο χρόνου. Απλώς κάν'το".

Σε αντιπαράθεση με το εξίσου-αν όχι περισσότερο- γνωστό "η προσπάθεια μετράει", νομίζω πως το προτιμώ. Όχι ως μότο. Ως στάση ζωής.

Πόσες ώρες, πόσες μέρες δεν σπαταλήσαμε "προσπαθώντας" να κάνουμε πράγματα; Αν ΑΠΛΩΣ τα κάναμε;
Αυτό που θέλω να πω και, ομολογουμένως, δεν το λέω με σαφήνεια, είναι πως είμαι κατά οποιασδήποτε πλασματικής "προσπάθειας". Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από ένα εμφατικό "προσπαθώ!" για να δικαιολογήσουμε  την κωλυσιεργία μας, την ανασφάλειά μας, τους φόβους μας;
Λένε πως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Για να φτάσεις, όμως, στο αποτέλεσμα πρέπει να πράξεις. Αν έχεις την τάση να αναβάλεις οτιδήποτε προκύπτει, τότε, άθελά σου, αναβάλεις τη ζωή σου. 
Ναι, το ξέρω. Ακούγεται βαρύγδουπο. Και υπερβολικό. Όσο υπερβολικό είναι να φτάνουμε σε μία ηλικία και, κοιτώντας πίσω, να βλέπουμε ανεκπλήρωτα όνειρα επειδή "προσπαθήσαμε και δεν έγιναν", να βλέπουμε ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες επειδή "και αύριο μέρα είναι", να βλέπουμε ανθρώπους που αγαπήσαμε να εξαφανίζονται επειδή "θα προσπαθούσαμε να βρούμε χρόνο να τα πούμε".
Είναι άδικο. Για εμάς. Εγωιστικά και μόνο, λοιπόν, ωφείλουμε να αντιμετωπίσουμε λίγο διαφορετικά τη ζωή μας. Λίγο πιο δυναμικά. Λίγο πιο επιθετικά. Λίγο πιο...Yoda!

Επειδή πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη του παραδείγματος, θα χρησιμοποίησω κάτι προσωπικό. Για πολύ καιρό- για πάρα πολύ καιρό, όμως!- ήμουν ο ορισμός του "δεν μπορώ, θα προσπαθήσω κάποια άλλη φορά". Και η στασιμότητα ήταν δεδομένη.
Κάποια στιγμή, βρέθηκα σε μία θέση όπου η κατάσταση ήταν, εν ολίγοις, η εξής: "σκάσε και κολύμπα". Το να "προσπαθήσω" ήταν αδιαπραγμάτευτο. Ή θα το έκανα ή όχι. Και το έκανα. Και όλα πήγαν καλά. Γιατί δεν άφησα την αμφιβολία να μπει εμπόδιο.
Ακόμα κι αν επέλεγα να μην μπω στον κόπο, θεωρώ πως πάλι θα ήμουν κερδισμένη, κατά μια έννοια. Αρκεί η επιλογή μου να ήταν συνειδητοποιημένη.

Πού θέλω να καταλήξω; Προφανώς όχι στην αφοριστική κριτική της προσπάθειας αυτής καθεαυτής, αλλά στην χρήση της ως δικαιολογία...Και ο νοών νοείτω.



Καλό μας ξημέρωμα,

~evitouli~