--Σήμερα λέω να σας πω μια σύντομη ιστορία, μιας και είναι αργά και, κανονικά θα έπρεπε να είστε ήδη στα κρεβατάκια σας....
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένα αστεράκι. Το αστεράκι αυτό, δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Δεν έλαμπε απλώς, έβγαζε και ήχους - άλλες φορές δυνατούς, άλλες φορές εύθυμους, άλλες στενάχωρους, άλλες ρομαντικούς, άλλες χορευτικούς... Είχε άπειρες μελωδίες μέσα του και ήθελε, με κάθε τρόπο, να τις μοιραστεί με όλους!
Στον δρόμο του βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να το βοηθήσουν να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Στάθηκαν, λοιπόν, δίπλα του, και άρχισαν να μιλάνε στους υπόλοιπους για το αστεράκι και τις μελωδίες του. Μιλούσανε για ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ... Κάποιοι το έκαναν για χρόνια. Άλλοι έπρεπε να φύγουν. Πάντα, όμως, υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν παρέα στο αστεράκι.
Περνούσαν τα χρόνια, οι εποχές άλλαζαν, οι άνθρωποι μεγάλωναν και ο φωτεινός μας φίλος ήταν εκεί, στη θεσούλα του, πάντα πρόθυμος να κάνει συντροφιά σε όποιον το επιθυμούσε. Και δεν ήταν λίγοι! Οι παρέα μεγάλωνε, το αστεράκι αποκτούσε όλο και περισσότερους φίλους και αισθανόταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένο.
Στην πορεία, όπως είναι φυσικό, υπήρξαν φορές που το αστεράκι αρρώστησε, ένιωσε άσχημα, παρεξηγήθηκε, ενδεχομένως στενοχώρησε κάποιους- πάντα άθελά του. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει με τους φίλους; Το θέμα είναι ότι πάντα κατάφερνε και το ξεπερνούσε.
Ήρθε, λοιπόν, η εποχή που το αστεράκι μας μεγάλωσε. Μεγάλωσε πολύ. Έγινε σχεδόν 24. Κι όμως, είχε την ίδια φρεσκάδα και την ίδια όρεξη που είχε όταν γεννήθηκε. Ωστόσο του έλειπε κάτι...Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Οι νέοι του φίλοι προσπαθούσαν να το βοηθήσουν. Άλλες φορές τα κατάφερναν, άλλες όχι...
Και τότε κατάλαβαν. Το αστεράκι είχε κουραστεί. 24 χρόνια δεν σταμάτησε λεπτό να κάνει παρέα στους ανθρώπους γύρω του και, όσο κι αν του άρεσε, είχε κουραστεί...Ήθελε, επιτέλους, να κοιμηθεί. Να ακούσει μια μελωδία που να μην προέρχεται από το ίδιο, αλλά από κάποιον άλλον....
Οι φίλοι του δεν είχαν άλλη επιλογή. Έπρεπε να το ξεκουράσουν.
Το φίλησαν, το ευχαρίστησαν, το καληνύχτισαν και το έβαλαν για ύπνο με ένα όμορφο νανούρισμα:
"Twinkle, twinkle little star..."
Κοιμήσου, αστεράκι μας...
Με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά ΠΑΝΤΑ με χαμόγελο...
~evitouli~
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά χρόνια, γεννήθηκε ένα αστεράκι. Το αστεράκι αυτό, δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Δεν έλαμπε απλώς, έβγαζε και ήχους - άλλες φορές δυνατούς, άλλες φορές εύθυμους, άλλες στενάχωρους, άλλες ρομαντικούς, άλλες χορευτικούς... Είχε άπειρες μελωδίες μέσα του και ήθελε, με κάθε τρόπο, να τις μοιραστεί με όλους!
Στον δρόμο του βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να το βοηθήσουν να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Στάθηκαν, λοιπόν, δίπλα του, και άρχισαν να μιλάνε στους υπόλοιπους για το αστεράκι και τις μελωδίες του. Μιλούσανε για ώρες, από το πρωί μέχρι το βράδυ... Κάποιοι το έκαναν για χρόνια. Άλλοι έπρεπε να φύγουν. Πάντα, όμως, υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν παρέα στο αστεράκι.
Περνούσαν τα χρόνια, οι εποχές άλλαζαν, οι άνθρωποι μεγάλωναν και ο φωτεινός μας φίλος ήταν εκεί, στη θεσούλα του, πάντα πρόθυμος να κάνει συντροφιά σε όποιον το επιθυμούσε. Και δεν ήταν λίγοι! Οι παρέα μεγάλωνε, το αστεράκι αποκτούσε όλο και περισσότερους φίλους και αισθανόταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένο.
Στην πορεία, όπως είναι φυσικό, υπήρξαν φορές που το αστεράκι αρρώστησε, ένιωσε άσχημα, παρεξηγήθηκε, ενδεχομένως στενοχώρησε κάποιους- πάντα άθελά του. Αλλά έτσι δεν συμβαίνει με τους φίλους; Το θέμα είναι ότι πάντα κατάφερνε και το ξεπερνούσε.
Ήρθε, λοιπόν, η εποχή που το αστεράκι μας μεγάλωσε. Μεγάλωσε πολύ. Έγινε σχεδόν 24. Κι όμως, είχε την ίδια φρεσκάδα και την ίδια όρεξη που είχε όταν γεννήθηκε. Ωστόσο του έλειπε κάτι...Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν. Οι νέοι του φίλοι προσπαθούσαν να το βοηθήσουν. Άλλες φορές τα κατάφερναν, άλλες όχι...
Και τότε κατάλαβαν. Το αστεράκι είχε κουραστεί. 24 χρόνια δεν σταμάτησε λεπτό να κάνει παρέα στους ανθρώπους γύρω του και, όσο κι αν του άρεσε, είχε κουραστεί...Ήθελε, επιτέλους, να κοιμηθεί. Να ακούσει μια μελωδία που να μην προέρχεται από το ίδιο, αλλά από κάποιον άλλον....
Οι φίλοι του δεν είχαν άλλη επιλογή. Έπρεπε να το ξεκουράσουν.
Το φίλησαν, το ευχαρίστησαν, το καληνύχτισαν και το έβαλαν για ύπνο με ένα όμορφο νανούρισμα:
"Twinkle, twinkle little star..."
Κοιμήσου, αστεράκι μας...
--Η παραπάνω ιστορία αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή πρόσωπα...οκ, ίσως να υπάρχει.
Με ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά ΠΑΝΤΑ με χαμόγελο...
~evitouli~
.jpg)
