Το παραδέχομαι! Δεν είναι δική μου η ατάκα. Κάπως, κάπου, κάποτε την διάβασα και ταυτίστηκα. Σε ελεύθερη απόδοση "Η μουσική είναι ο ήχος των συναισθημάτων".
Συχνά-πυκνά ακούω ανθρώπους να τσακώνονται για τα είδη της μουσικής και πως, αν ακούς το τάδε, είσαι της "υποκουλτούρας" και αν ακούς το δείνα είσαι "ψαγμένος", "έντεχνος"...(ενδέχεται και πυρηνικός φυσικός!). Προσωπικά, ανέκαθεν, αρνιόμουν να μπω σε τέτοιου τύπου διενέξεις. Δεν υποτιμώ τα επιχειρήματα κανενός περί μουσικής, ίσα-ίσα, θεωρώ κάθε πληροφορία πολύτιμη. Αυτό που πάντα προσπερνούσα ήταν οι "κολλημένοι" άνθρωποι. Τι θα πει "κλασικές αηδίες", "αυτά τα ακούνε οι σκυλάδες" ή "αυτά που ακούς είναι σκέτη ηχορύπανση;".
Θεωρητικά, αν ισχύει ο ισχυρισμός του τίτλου (ότι, δηλαδή, η μουσική είναι έκφραση συναισθημάτων) αυτές οι ταμπέλες, αυτοί οι διαχωρισμοί έπρεπε να πάψουν προ πολλού. Μπορεί να ζήσει κανείς μονάχα με έναν τύπο συναισθημάτων; Ή, ακόμα χειρότερα, με ένα και μόνο συναίσθημα; Όσο παράλογο ακούγεται, άλλο τόσο είναι αδύνατο. Γνώρισε ποτέ κανείς μας κάποιον που να νιώθει αποκλειστικά και μόνο χαρούμενος, να είναι συνέχεια υπερ-ενεργητικός και να έχει έναν συγκεκριμένο τόνο και μια συγκεκριμένη ένταση στη φωνή του από τη στιγμή της γέννησης ως το- φτου,φτου,φτου- αναπόφευκτο τέλος; Φαντάζομαι όχι! (Αν ναι, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου! Θέλω να τον γνωρίσω τον μπαγάσα!)Έτσι και με τη μουσική.
Έτυχε και πριν λίγους μήνες βρέθηκα να δουλεύω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ο συγκεκριμένος σταθμός, λοιπόν, παίζει ξένη μουσική και, κυρίως, mainstream pop.
Κάθε φορά που έρχεται κάποιος ακροατής και συζητάμε, λογικό είναι να με ρωτήσει ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι το τελευταίο διάστημα.
"Από ξένη μουσική ή από ελληνική;" "Τι;;; Ακούς και ελληνικά;"!
Εεε....ναι, ακούω και ελληνικά! Και όπερα. Και μέταλ. Και ό,τι μου κάνει κέφι! Ακούω τα πάντα!
Όπως...νιώθω τα πάντα!
Άραγε, πόσοι "ακούν" τα συναισθήματά τους εκεί έξω; Who knows?
Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!
Φιλικά,
*evitouli*
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου