Music is what feelings sound like...(Part 2)

Κρατηθείτε! Θέλω ΠΑΛΙ να μοιραστώ μία αγαπημένη μου συνήθεια...

Από μικρό παιδί, λίγο πριν κοιμηθώ -ή, πιο σωστά, για να κοιμηθώ- ακούω μουσική. Και, όπως έχω ξαναπεί, ακούω τα πάντα! 

Έχουν υπάρξει φορές που ο Μορφέας με παρέλαβε με soundtracks να "παίζουν" σε χαμηλή ένταση. Άλλες φορές ερχόταν χορεύοντας κάποια pop επιτυχία. Ροκ, λαϊκά, μπαλάντες, κλασική μουσική... 

Ο "τυπάκος" ποτέ δεν αρνήθηκε να με συντροφεύσει στα μουσικά ταξίδια μου.

Και, ξέρετε, αυτά τα ταξίδια γίνονται βράδυ για πολλούς και διάφορους λόγους. 

Στην εφηβεία, επειδή είναι η στιγμή που κλείνει- επιτέλους- η πόρτα του δωματίου σου και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και οι σκέψεις σου. Εσύ και τα συναισθήματά σου.

Σε μεγαλύτερη ηλικία, επειδή...ωχ! Νομίζω πως η πρόταση που ήθελα να γράψω ήταν ακριβές αντίγραφο της προηγούμενης: "...είναι η στιγμή που κλείνει- επιτέλους- η πόρτα του δωματίου σου και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και οι σκέψεις σου. Εσύ και τα συναισθήματά σου".

Όχι, δεν αρχίζει η εξομολόγηση. Είπαμε, η "πόρτα" είναι κλειστή αυτή τη στιγμή. Απλώς αναρωτιόμουν...

Άραγε, πόσοι "ακούτε" τα συναισθήματά σας τα βράδια; Who knows?

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!
Φιλικά,
*evitouli*