“Don’t count every hour in the day, make every hour in the day count.”

Τελικά μου έγινε συνήθειο να ξεκινάω με γνωμικά. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο αυτό είναι καλό, ωστόσο όσο μεγαλώνω μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά να συσχετίζω γεγονότα με πράγματα που έχω διαβάσει.
Όπως και να 'χει, το θέμα μας είναι άλλο: ο χρόνος. 
Όχι, δεν θα μιλήσουμε για το πώς μας συμπεριφέρεται αυτός, αλλά για πώς του συμπεριφερόμαστε εμείς. Τον "καταλαβαίνουμε"; Τον "νιώθουμε"; Τον "αξιοποιούμε" ή τον "σπαταλάμε";
Προσωπικά έχω περάσει απ' όλα τα στάδια. Χωρίς φόβο και πάθος, πλέον, ομολογώ πως αντιμετωπίζω τον χρόνο μου εγωιστικά. 
Αυτό που θέλω- και το εννοώ- είναι να μην αφήνω δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Γιατί στεναχωριόμαστε όταν χάνουμε χρήματα και όχι όταν αφήνουμε την ώρα μας να περνάει ανεκμετάλλευτη; Χρήματα πιθανώς θα ξαναβγάλουμε. Χρόνο από πού αγοράζουν;
Θα μου πείτε πως η προσέγγιση είναι άκρως απλουστευμένη. Και δεν θα διαφωνήσω. Γιατί τα πράγματα είναι ΟΝΤΩΣ απλά.
Όπως πρόλαβε να πει ο Harvey MacKay (πάλι γνωμικό, τι τα θέλετε;) πριν από εμάς για εμάς:

“Time is free, but it's priceless. You can't own it, but you can use it. You can't keep it, but you can spend it. Once you've lost it, you can never get it back.”
Το παραφράζω και λέω: Μην υποτιμάτε ό,τι σας δόθηκε δωρεάν. Ίσως είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που θα σας δοθεί ποτέ. Δεν είναι ανάγκη να έχετε τους "τίτλους ιδιοκτησίας" κάποιου πράγματος για να σας είναι χρήσιμο. Πριν χάσετε κάτι, φροντίστε να το εκμεταλλευτείτε και να το αξιοποιήσετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί μετά...δεν υπάρχει γυρισμός.
Μην αναβάλετε πράγματα που μπορείτε να κάνετε σήμερα για αύριο.
Και, πάνω απ' όλα: μην βάζετε στην άκρη τους ανθρώπους σας, θεωρώντας τους αιώνιους και δεδομένους. 
Κάθε στιγμή μετράει. ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ.
(Οκ, παραδέχομαι πως τα παραπάνω είναι τετριμμένες αμπελοφιλοσοφίες...όταν μένουν στη θεωρία. Δοκιμάστε τα στην πράξη. Θα με θυμηθείτε- χρόνια αργότερα, αλλά θα με θυμηθείτε!)


Αυτά τα λίγα προς το παρόν...
Φιλικά,
~evitouli~

"Hope ends when you stop believing".

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν είμαι μοιρολάτρισσα. Ποτέ δεν υπήρξα. Ξέρετε, αυτό το "Ήταν γραφτό να γίνει" μπορεί να με ισοπεδώσει. Σε καμία περίπτωση δεν παραγνωρίζω τον παράγοντα "τύχη" (ή "ατυχία"), απλώς δεν μου αρέσει ως...δικαιολογία.
Πολλές φορές ένας άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να διώξει κάποιες ευθύνες από πάνω του και ο πιο εύκολος τρόπος είναι να τα "ρίξει" στην κακή του μοίρα. Δεκτή ως τακτική αποφόρτισης, απαράδεκτη ως τακτική τεμπελιάς.
Όπως και να 'χει, έρχονται στιγμές που πραγματικά ο έλεγχος βρίσκεται μακριά από τα δικά σου χέρια. Και τότε, τι κάνεις; Ελπίζεις.
Ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά, ελπίζεις πως όλη η θετική ενέργεια που στέλνεις θα πιάσει τόπο, ελπίζεις πως τα καλύτερα έρχονται αμέσως μετά τα χειρότερα.
Η ελπίδα από μόνη της, βέβαια, δεν είναι φάρμακο. Η πίστη πίσω από αυτήν, όμως, είναι. Και δεν εννοώ την πίστη με την αυστηρά θρησκευτική της έννοια (αν και δεν την υποτιμώ). Μιλάω για την πίστη που ξεκινάει από την ανάγκη μας να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, ομορφότερη και πιο γεμάτη. Για εκείνο το αίσθημα του "όλα θα γίνουν, γιατί ξέρω πως θα γίνουν".
"Συν Αθηνά και χείρα κίνει", έλεγαν οι αρχαίοι ημών, και δεν διαφωνώ. Ακόμα, όμως, και η προσπάθεια να κάνουμε κάτι πηγάζει από την πίστη ότι θα το καταφέρουμε- αλλιώς ποιο το νόημα;


Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ίσως γιατί είναι μια από εκείνες τις στιγμές που δεν θέλω να ξεμείνω από ελπίδα...


Άραγε, πόσοι από εσάς έχετε αποθέματα πίστης και ελπίδας; Who knows? Όπως και να 'χει, μοιραστείτε τα. Κάποιοι τα έχουν ανάγκη.


Αυτά τα σκόρπια προς το παρόν.
Φιλικά,
*evitouli*