"Hope ends when you stop believing".

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν είμαι μοιρολάτρισσα. Ποτέ δεν υπήρξα. Ξέρετε, αυτό το "Ήταν γραφτό να γίνει" μπορεί να με ισοπεδώσει. Σε καμία περίπτωση δεν παραγνωρίζω τον παράγοντα "τύχη" (ή "ατυχία"), απλώς δεν μου αρέσει ως...δικαιολογία.
Πολλές φορές ένας άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να διώξει κάποιες ευθύνες από πάνω του και ο πιο εύκολος τρόπος είναι να τα "ρίξει" στην κακή του μοίρα. Δεκτή ως τακτική αποφόρτισης, απαράδεκτη ως τακτική τεμπελιάς.
Όπως και να 'χει, έρχονται στιγμές που πραγματικά ο έλεγχος βρίσκεται μακριά από τα δικά σου χέρια. Και τότε, τι κάνεις; Ελπίζεις.
Ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά, ελπίζεις πως όλη η θετική ενέργεια που στέλνεις θα πιάσει τόπο, ελπίζεις πως τα καλύτερα έρχονται αμέσως μετά τα χειρότερα.
Η ελπίδα από μόνη της, βέβαια, δεν είναι φάρμακο. Η πίστη πίσω από αυτήν, όμως, είναι. Και δεν εννοώ την πίστη με την αυστηρά θρησκευτική της έννοια (αν και δεν την υποτιμώ). Μιλάω για την πίστη που ξεκινάει από την ανάγκη μας να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, ομορφότερη και πιο γεμάτη. Για εκείνο το αίσθημα του "όλα θα γίνουν, γιατί ξέρω πως θα γίνουν".
"Συν Αθηνά και χείρα κίνει", έλεγαν οι αρχαίοι ημών, και δεν διαφωνώ. Ακόμα, όμως, και η προσπάθεια να κάνουμε κάτι πηγάζει από την πίστη ότι θα το καταφέρουμε- αλλιώς ποιο το νόημα;


Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ίσως γιατί είναι μια από εκείνες τις στιγμές που δεν θέλω να ξεμείνω από ελπίδα...


Άραγε, πόσοι από εσάς έχετε αποθέματα πίστης και ελπίδας; Who knows? Όπως και να 'χει, μοιραστείτε τα. Κάποιοι τα έχουν ανάγκη.


Αυτά τα σκόρπια προς το παρόν.
Φιλικά,
*evitouli*