Από την ταινία "Lilo and Stitch". Ναι, το κινούμενο σχέδιο με το μπλε τερατάκι.
(Δεν είναι της παρούσης, αλλά ομολογώ πως τα κινούμενα σχέδια είναι το καλύτερό μου. Θα το συζητήσουμε άλλη φορά, όμως...)
Στο θέμα μας...
Στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχουν διάφορες στιγμές και διάφορα είδη αποχωρισμού: μια μετακόμιση, ένας ερωτικός χωρισμός, μια ρήξη μεταξύ φίλων ακόμη και ένας θάνατος.
Όλα αυτά τα "ξεριζώματα" έχουν, φυσικά, ορισμένες συνέπειες, τόσο πρακτικές όσο και ψυχολογικές. "Κάτι μας είπες τώρα" θα σκέφτεστε και ορθώς θα το σκέφτεστε!
Σήμερα-και γενικώς- δεν διεκδικώ βραβείο καινοτόμων ιδεών ούτε πρωτοτυπίας. Σκόρπιες σκέψεις μοιράζομαι, μπας και βγάλουμε όλοι μαζί κανένα συμπέρασμα ή, έστω, κανένα ομαδικό "εισιτήριο" για την Σταυρούπολη (οι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν!)
Έλεγα, λοιπόν, πως όταν κάποιος φεύγει από την ζωή μας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα χωρίς περαιτέρω απώλειες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως πατάμε το delete και ξεχνάμε- αν και κάποιοι το καταφέρνουν.
Εγώ ούτε το καταφέρνω, ούτε είμαι υπέρ αυτής της στάσης. Και εξηγούμαι:
ό,τι μας συμβαίνει, είτε το έχουμε προκαλέσει είτε είναι αποτέλεσμα εξωγενούς παράγοντα, είναι "κληρονομιά" μας. Μας καθορίζει. Μας κάνει αυτό που είμαστε, τέλος πάντων! Το γεγονός πως κάτι (κάποιος) σταματάει να μας επηρεάζει άμεσα, δεν σημαίνει πως δεν έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην πορεία μας.
Πως αντιμετωπίζεται; Μακάρι να 'ξερα! Κάθε περίπτωση έχει την ιδιομορφία της. Ένας γενικός κανόνας (και κάπως "μπακαλίστικος" θα έλεγα) είναι να ζυγίσουμε την κατάσταση: τι συνέβη, γιατί θεωρούμε πως συνέβη (άλλωστε τα "γιατί" είναι συνήθως υποκειμενικά), τι δώσαμε και τι μας άφησε. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να βγάλουμε "λογαριασμό" με κέρδη και χρωστούμενα. Λέω, όμως, πως κάποιες φορές βοηθάει να έχουμε έστω μια καθαρή εικόνα στο μυαλό μας, προκειμένου να μην πέσουμε στην παγίδα του "τι θα γινόταν αν". Έγινε. Δεν υπάρχει "αν".
Να θυμάστε όσους φεύγουν. Όχι γιατί το λέει το καρτούν, ούτε γιατί το λέω εγώ. Να τους θυμάστε γιατί υπήρχε ΛΟΓΟΣ που έφυγαν. Όπως υπάρχει λόγος που κάποιοι μένουν...
Να 'στε όλοι καλά!
Τα ξαναλέμε σύντομα,
~evitouli~
(Δεν είναι της παρούσης, αλλά ομολογώ πως τα κινούμενα σχέδια είναι το καλύτερό μου. Θα το συζητήσουμε άλλη φορά, όμως...)
Στο θέμα μας...
Στη ζωή ενός ανθρώπου υπάρχουν διάφορες στιγμές και διάφορα είδη αποχωρισμού: μια μετακόμιση, ένας ερωτικός χωρισμός, μια ρήξη μεταξύ φίλων ακόμη και ένας θάνατος.
Όλα αυτά τα "ξεριζώματα" έχουν, φυσικά, ορισμένες συνέπειες, τόσο πρακτικές όσο και ψυχολογικές. "Κάτι μας είπες τώρα" θα σκέφτεστε και ορθώς θα το σκέφτεστε!
Σήμερα-και γενικώς- δεν διεκδικώ βραβείο καινοτόμων ιδεών ούτε πρωτοτυπίας. Σκόρπιες σκέψεις μοιράζομαι, μπας και βγάλουμε όλοι μαζί κανένα συμπέρασμα ή, έστω, κανένα ομαδικό "εισιτήριο" για την Σταυρούπολη (οι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν!)
Έλεγα, λοιπόν, πως όταν κάποιος φεύγει από την ζωή μας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα χωρίς περαιτέρω απώλειες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως πατάμε το delete και ξεχνάμε- αν και κάποιοι το καταφέρνουν.
Εγώ ούτε το καταφέρνω, ούτε είμαι υπέρ αυτής της στάσης. Και εξηγούμαι:
ό,τι μας συμβαίνει, είτε το έχουμε προκαλέσει είτε είναι αποτέλεσμα εξωγενούς παράγοντα, είναι "κληρονομιά" μας. Μας καθορίζει. Μας κάνει αυτό που είμαστε, τέλος πάντων! Το γεγονός πως κάτι (κάποιος) σταματάει να μας επηρεάζει άμεσα, δεν σημαίνει πως δεν έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην πορεία μας.
Πως αντιμετωπίζεται; Μακάρι να 'ξερα! Κάθε περίπτωση έχει την ιδιομορφία της. Ένας γενικός κανόνας (και κάπως "μπακαλίστικος" θα έλεγα) είναι να ζυγίσουμε την κατάσταση: τι συνέβη, γιατί θεωρούμε πως συνέβη (άλλωστε τα "γιατί" είναι συνήθως υποκειμενικά), τι δώσαμε και τι μας άφησε. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να βγάλουμε "λογαριασμό" με κέρδη και χρωστούμενα. Λέω, όμως, πως κάποιες φορές βοηθάει να έχουμε έστω μια καθαρή εικόνα στο μυαλό μας, προκειμένου να μην πέσουμε στην παγίδα του "τι θα γινόταν αν". Έγινε. Δεν υπάρχει "αν".
Να θυμάστε όσους φεύγουν. Όχι γιατί το λέει το καρτούν, ούτε γιατί το λέω εγώ. Να τους θυμάστε γιατί υπήρχε ΛΟΓΟΣ που έφυγαν. Όπως υπάρχει λόγος που κάποιοι μένουν...
Να 'στε όλοι καλά!
Τα ξαναλέμε σύντομα,
~evitouli~
.jpg)
