"Life is the art of drawing sufficient conclusions from insufficient premises"

   Κλασικά, δεν θυμάμαι που το διάβασα. Ωστόσο αποτυπώθηκε στο μυαλό μου, ακριβώς επειδή δεν ήμουν σίγουρη αν συμφωνώ ή όχι. Και ακόμα δεν είμαι.

   Γενικώς, δεν τα πάω καλά με τα "συμπεράσματα". Όσο χρήσιμα τα βρίσκω, άλλο τόσο μπορούν να σε βάλουν σε μπελάδες. Γι' αυτό, είμαι υπέρ της οργάνωσης και της μεθοδικότητας: να ακούς, να σκέφτεσαι, να "φιλτράρεις", να καταλαβαίνεις και -τέλος- να συμπεραίνεις. Οποιοδήποτε παραληφθέν στάδιο αυτής της διαδικασίας ενέχει τον κίνδυνο της παρεξήγησης.

  Συχνά όλοι μας από κεκτημένη ταχύτητα κάνουμε αυτό που -πολύ παραστατικά- λένε οι φίλοι μας στο Αμέρικα "jumping to conclusions". Στην κυριολεξία...πηδάμε πάνω στο συμπέρασμα, χωρίς να κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε "τι", "γιατί" και "πώς". Έτσι απλά! Επειδή είμαστε αρκούντως έξυπνοι; Επειδή είμαστε περισσότερο διορατικοί; Ή, μήπως, επειδή είμαστε τόσο εγωιστές ώστε να θεωρούμε πως τα γνωρίζουμε όλα;

  Θα μου πείτε, είναι δικαιώμα του καθενός να σκεφτεί ό,τι θέλει. Σαφώς! Από την άλλη, όμως, είναι κρίμα να στερεί από τον εαυτό του την δυνατότητα να μάθει. Στο σχολείο, οι (καλοί) δάσκαλοι έλεγαν πως πιο έξυπνος είναι αυτός που ρωτάει ακόμα και ανούσια πράγματα, παρά αυτός που παριστάνει ότι τα ξέρει όλα ή ντρέπεται να ρωτήσει για να μην φανεί "χαζός". Και κάπου εδώ, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και συμφωνώ με τους δασκάλους μας.

   Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή σε όλους μας -βάζοντας και τον εαυτό μου στους αποδέκτες- αυτή θα είναι να μάθουμε να ΑΚΟΥΜΕ με όλες μας τις αισθήσεις. Και ο νοών νοείτω.

Μην βιάζεστε. Δώστε χρόνο στον εαυτό σας να καταλάβει κι αν δεν τα καταφέρετε: ρωτήστε!

evitouli

σημ.: Αφορμή γι' αυτήν την ανάρτηση ήταν ένα περιστατικό το οποίο περιελάμβανε σύντομη συζήτηση, ελάχιστη κατανόηση και ενδιαφέρον, αδικία και, εντέλει, ειρωνεία και κουτσομπολιό. Για να βγάλω κι εγώ ένα συμπέρασμα, αυτό δεν θυμίζει σε τίποτα φιλική σχέση.