Back to basics.

Είναι μία από εκείνες τις μέρες που ο εγκέφαλος βρίσκεται σε υπερδιέγερση και σκέφτεσαι ταυτοχρόνως δεκαπέντε διαφορετικά πράγματα, άσχετα μεταξύ τους- ή σχετικά, κατά μια διεστραμμένη έννοια.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ενώ έχεις ξυπνήσει αργά, δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα. Και όρεξη να έχεις, δηλαδή, δεν έχεις το κουράγιο.
Είναι μία από εκείνες τις μέρες που, ακόμα κι ένα φύσει αισιόδοξο πλάσμα σαν εσένα, απλώς δεν νιώθει καλά.
Τώρα τι κάνεις;

(Αν περιμένεις εμπεριστατωμένες απαντήσεις είσαι σε λάθος σύνδεσμο, λυπάμαι. Αν περιμένεις "ψυχολογικές αναλύσεις" τύπου Τένια Μακρή, ατύχησες. Αν, από την άλλη, θες να δεις πως σκέφτεται κάποιος σαν εσένα, κάνε μια υπομονή και συνέχισε το διάβασμα.)

Η μία σκέψη, λοιπόν, είναι πως περνάς είτε παρατεταμένη είτε ετεροχρονισμένη εφηβεία.
Στην πρώτη περίπτωση απλώς δεν έπαψες ποτέ να είσαι "έφηβος": μπερδεμένος, σε συνεχή αναζήτηση του "θέλω", του "μπορώ" και του "ονειρεύομαι". Οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο στις επιθυμίες σου, ή νομίζεις πως μπαίνει εμπόδιο, δεν είναι για σένα. 
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε ένα μικρό πρόβλημα...Ας πούμε ότι στην εφηβική σου ηλικία (μεταξύ 13-17) όλοι έδιναν συγχαρητήρια στους γονείς σου για την "ωριμότητα και την σοβαρότητά" σου. Ας πούμε, επίσης, ότι, εν αντιθέσει με άλλα παιδιά, εσύ είχες λίγες παραπάνω αναστολές, λίγη περισσότερη εγκράτεια και, ίσως, κάποιους απροσπέλαστους τοίχους. Ας πούμε, τέλος, ότι τώρα είσαι γύρω στα 25 (τυχαία ηλικία, συμπληρώστε εσείς κατά το δοκούν). 
Είναι πρακτικός κανόνας- ελπίζω οι ψυχολόγοι να μην με λιθοβολήσουν- πως ό,τι δεν το περνάς τη στιγμή που πρέπει, το περνάς έτσι κι αλλιώς.
Σκέψου λίγο τις παιδικές αρρώστιες. Τις περνάς μικρός, γκρινιάζεις, κλαις, ξύνεσαι, ψήνεσαι, αλλά τελειώνουν.
Αλίμονο σε κάποιους που έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους αργότερα- στα 20, στα 30, ακόμα και μεγαλύτεροι. Είναι σαφώς πιο επώδυνες, και, εννοείται, πως μας βγάζουν εκτός προγράμματος για περισσότερο διάστημα. 
Έκανες τον παραλληλισμό; Όταν περνάς ετεροχρονισμένη εφηβεία, δυστυχώς, αποσυντονίζεσαι σε διπλάσιο βαθμό και αυτό, όχι γιατί συμβαίνει κάτι δαιμονικό μέσα σου, αλλά γιατί έρχονται η βιολογική και η πνευματική ωρίμανση σε σύγκρουση με αυτό που νιώθεις. Με λίγα λόγια, ξέρεις ότι αυτό που αισθάνεσαι είναι ανώριμο, σε κρατάει "πίσω", δεν σου ταιριάζει, αλλά δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα.
Ψυχραιμία, ωστόσο! Δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Εκμεταλλεύσου -πάντα με την καλή έννοια- τους φίλους σου και μίλα τους. Κλάψε κιόλας, δεν πειράζει.(Να κάνω μια μικρή παρένθεση και να σου πω πως το κλάμα δεν είναι αδυναμία. Το να μην μπορείς να κλάψεις είναι). Βγες. Διασκέδασε. Κάνε πράγματα που έχεις προγραμματίσει και τα έχεις βάλει "στον πάγο". Με λίγα λόγια, προχώρα.
Αν είναι εύκολο; Όχι, βέβαια! Αυτό είναι που το κάνει ενδιαφέρον, όμως...Σκέψου το σαν πρόκληση.


Καλή και ομαλή ενηλικίωση σε όλους μας!

~evitouli~ 


ΥΓ: Ξαναλέω πως ΤΙΠΟΤΑ από τα παραπάνω δεν αποτελεί ψυχολογική-ψυχιατρική συμβουλή. Είναι προσωπικές σκέψεις βάσει προσωπικών εμπειριών.

                     

"Do, or do not. There is no 'try' ".

Είπε ο Yoda στον "Πόλεμο των Άστρων".
Το είχε "κλέψει" κι ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο και, παραφράζοντάς το, μου είπε σε μία (δική μου) κρίση άγχους:                  

                "Η προσπάθεια είναι χάσιμο χρόνου. Απλώς κάν'το".

Σε αντιπαράθεση με το εξίσου-αν όχι περισσότερο- γνωστό "η προσπάθεια μετράει", νομίζω πως το προτιμώ. Όχι ως μότο. Ως στάση ζωής.

Πόσες ώρες, πόσες μέρες δεν σπαταλήσαμε "προσπαθώντας" να κάνουμε πράγματα; Αν ΑΠΛΩΣ τα κάναμε;
Αυτό που θέλω να πω και, ομολογουμένως, δεν το λέω με σαφήνεια, είναι πως είμαι κατά οποιασδήποτε πλασματικής "προσπάθειας". Πόσες φορές κρυφτήκαμε πίσω από ένα εμφατικό "προσπαθώ!" για να δικαιολογήσουμε  την κωλυσιεργία μας, την ανασφάλειά μας, τους φόβους μας;
Λένε πως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Για να φτάσεις, όμως, στο αποτέλεσμα πρέπει να πράξεις. Αν έχεις την τάση να αναβάλεις οτιδήποτε προκύπτει, τότε, άθελά σου, αναβάλεις τη ζωή σου. 
Ναι, το ξέρω. Ακούγεται βαρύγδουπο. Και υπερβολικό. Όσο υπερβολικό είναι να φτάνουμε σε μία ηλικία και, κοιτώντας πίσω, να βλέπουμε ανεκπλήρωτα όνειρα επειδή "προσπαθήσαμε και δεν έγιναν", να βλέπουμε ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες επειδή "και αύριο μέρα είναι", να βλέπουμε ανθρώπους που αγαπήσαμε να εξαφανίζονται επειδή "θα προσπαθούσαμε να βρούμε χρόνο να τα πούμε".
Είναι άδικο. Για εμάς. Εγωιστικά και μόνο, λοιπόν, ωφείλουμε να αντιμετωπίσουμε λίγο διαφορετικά τη ζωή μας. Λίγο πιο δυναμικά. Λίγο πιο επιθετικά. Λίγο πιο...Yoda!

Επειδή πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη του παραδείγματος, θα χρησιμοποίησω κάτι προσωπικό. Για πολύ καιρό- για πάρα πολύ καιρό, όμως!- ήμουν ο ορισμός του "δεν μπορώ, θα προσπαθήσω κάποια άλλη φορά". Και η στασιμότητα ήταν δεδομένη.
Κάποια στιγμή, βρέθηκα σε μία θέση όπου η κατάσταση ήταν, εν ολίγοις, η εξής: "σκάσε και κολύμπα". Το να "προσπαθήσω" ήταν αδιαπραγμάτευτο. Ή θα το έκανα ή όχι. Και το έκανα. Και όλα πήγαν καλά. Γιατί δεν άφησα την αμφιβολία να μπει εμπόδιο.
Ακόμα κι αν επέλεγα να μην μπω στον κόπο, θεωρώ πως πάλι θα ήμουν κερδισμένη, κατά μια έννοια. Αρκεί η επιλογή μου να ήταν συνειδητοποιημένη.

Πού θέλω να καταλήξω; Προφανώς όχι στην αφοριστική κριτική της προσπάθειας αυτής καθεαυτής, αλλά στην χρήση της ως δικαιολογία...Και ο νοών νοείτω.



Καλό μας ξημέρωμα,

~evitouli~ 

“Choose to be optimistic, it feels better.”

Έτσι είπε ο Dalai Lama XIV και, μετά, είναι να αναρωτιέσαι γιατί οι βουδιστές είναι τόσο γαλήνιοι.

Περί αισιοδοξίας, λοιπόν, ο λόγος σήμερα...

Τον περασμένο Μάρτιο, την εποχή που ακόμα πετούσα "αμέριμνη" την αστερόσκονη μου στα FM, θυμάμαι είχα αναρτήσει ένα τραγούδι στην σελίδα του σταθμού στο Facebook με το εξής σχόλιο: "Live your life, no matter what!". (σ.σ. Το τραγούδι ονομάζεται "Live my life" /Far East Movement ft Justin Bieber και, ναι, το παίζαμε πολύ τότε!).

Σε λιγότερο από δύο λεπτά ήρθε και το πρώτο σχόλιο από μία ακροάτρια, η οποία, εν ολίγοις, μου εφιστούσε την προσοχή, γιατί "ο κόσμος πεινάει, δεν έχει φάρμακα" και "άντε εσείς οι βολεμένοι να πείτε στους υπόλοιπους να ζήσουν τη ζωή τους" και "να προσέχετε τι λέτε εσείς στα μέσα, γιατί σας ακούν και σας διαβάζουν και μικρά παιδιά".

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο άσχημα την ώρα της δουλειάς. Όχι επειδή διάβασα μια παρατήρηση- έχω φάει κι εγώ το "κράξιμό" μου κατά διαστήματα! Το άσχημο της υπόθεσης ήταν η συνειδητοποίηση πως πολύς κόσμος νιώθει πλέον αποστροφή προς οτιδήποτε αισιόδοξο.

Τότε είχα απαντήσει πως, καταρχάς, "πάτησα" στον τίτλο του τραγουδιού και, εν δευτέροις, άλλο είναι το "ζω στον κόσμο μου" κι άλλο το "δεν τα παρατάω, όσα εμπόδια κι αν συναντήσω στον δρόμο μου".

7 μήνες μετά, η τότε "βολεμένη", νυν άνεργη, περιέργως, κουβαλάω την ίδια φιλοσοφία.
Ναι, είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης! Μας το είπανε, μας το δείξανε, το βιώνουμε καθημερινά. Γιατί πρέπει, με το ζόρι, να περάσουμε και στη φάση της "απαισιόδοξης φύσης";

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εκθέσω τα του "οίκου" μου- άλλωστε ο καθένας περνάει τις δικές του δυσκολίες, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ωστόσο, ως άνθρωπος με μάτια, αυτιά και, κυρίως, συναίσθηση της κατάστασης, καταλαβαίνω πόσο ζόρικα είναι τα πράγματα για όλους μας. Πιστεύω πως κανένας μας δεν βρήκε ακόμα εκείνη την καταραμένη κότα με τα χρυσά αυγά...

Όπως και να 'χει, το ζητούμενο για εμένα είναι ένα: αντί να μιζεριάζουμε και να βρίσκουμε δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία, ας βρούμε τις ευκαιρίες μέσα από κάθε δυσκολία (οκ, οκ, είμαι λογοκλόπος και ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους οπαδούς του  Winston Churchill).

Συγχωρέστε με, αλλά πίστευα πως αυτό που μας λείπει είναι τα λεφτά, όχι η ανθρωπιά. Να αλληλοφαγωθούμε επειδή διεκδικούμε ένα χαμόγελο; Μια θετική σκέψη; Μια ήρεμη μέρα; Ένα φως στο τούνελ; (γεια σου, Αγγελική!)

Ας φανώ, ωστόσο, διαλλακτική! Ας πούμε ότι επιλέγω να ξυπνάω με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα, με την ψυχολογία στα Τάρταρα και την ενέργειά μου στο 20%. Ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, πιστεύει κανείς πως έτσι θα επιβιώσω; Πόσο μάλλον, θα καταφέρω να λύσω τα προβλήματά μου; Λυπάμαι, αλλά όσες φορές έτυχε να είμαι σε τέτοια κατάσταση, ποτέ (μα ΠΟΤΕ!) δεν διορθώθηκε τίποτα απ' όσα με βασάνιζαν.
Θα ακουστεί αστείο, αλλά αν δεν έχετε ψυχαναγκαστικά σύνδρομα μαζοχισμού, μην επιλέγετε τον δρόμο της απαισιοδοξίας. Και τα επιχειρήματά μου είναι δύο:
Πρώτον, θα είστε σε θέση να "πολεμήσετε" με περισσότερο θάρρος τις αναποδιές της καθημερινότητάς σας και, δεύτερον, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι το ευκταίο, τουλάχιστον θα έχετε περάσει πιο ευχάριστα τον χρόνο σας... 

(και, για να το ελαφρύνω λίγο ακόμα, θα σας πω τι μου φωνάζει ένας φίλος όταν με βλέπει να πέφτω στην παγίδα της κατάθλιψης: Smile, ρε!!!)


Να 'στε όλοι καλά και, την επόμενη φορά που θα τα πούμε, θέλω να μετρήσω περισσότερα ειλικρινή χαμόγελα!


~evitouli~