Τώρα τελευταία θυμήθηκα την αγαπημένη μου συνήθεια: να ακούω μουσική.
Όχι επειδή πρέπει (λόγω δουλειάς), επειδή οφείλω να είμαι ενημερωμένη (λόγω δουλειάς), αλλά επειδή ΘΕΛΩ.
Ακούω μουσική, λοιπόν. Από mainstream υπερ-hits, με τρελές πωλήσεις στα iTunes και απίστευτα streams στο Spotify, μέχρι εντεχνο-άτεχνα τραγούδια της ελληνικής μουσικής σκηνής και, ενίοτε, του παρασκηνίου (Την όπερα την αφήνω για το 2015).
Ακούω μουσική. Και νιώθω μουσική - χαμογελάω, κάνω μορφασμούς, θυμώνω, βουρκώνω, νοσταλγώ, χορεύω, χτυπιέμαι, ξενυχτάω, ονειρεύομαι, τραγουδάω. Αυτά κάνω με τη μουσική. Πάντα αυτά.
Κάνοντας ένα ταχύτατο flashback με βλέπω γύρω στα 14, καθισμένη πίσω από την πόρτα του δωματίου μου, με το walkman στα αυτιά (τέρμα την ένταση) να δίνω ρεσιτάλ ερμηνείας...στο αθόρυβο. Το "lip-singing" που λέμε- σε άπταιστα ελληνικά. Πώς μαθαίνονται τόσοι στίχοι, νομίζετε;
Επιστροφή στο παρόν και...όπα, όπα. Μόνο η ηλικία άλλαξε. Τραγούδι στο mute και συναίσθημα στο full.
Μετά την περιπλάνηση στα μονοπάτια της εφηβείας μου (ένα μείγμα ασυνάρτητων και ασύνδετων καλλιτεχνών) πέφτω, που λέτε, πάνω σε ένα τραγούδι που είχα εντοπίσει (εγώ και η μισή Ελλάδα) πριν δυο χρόνια και για μία εβδομάδα το μουρμούριζα συνεχώς: "Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει"
Έχει γράψει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος τα εξής:
Από μικροί μαθαίνουμε να χάνουμε
η απώλεια θα μπορούσε να `ναι κούνια μας
"Δεν μπορείς να τα ’χεις όλα"
πρώτη φράση που μαθαίνουμε
Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε
τα γλυκά και τα παιχνίδια με τ’ αδέρφια μας
Μάθε πλέον να μοιράζεσαι
κι έτσι δίνουμε ό,τι παίρνουμε
Και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει...
Και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι...
Μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά,
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα...
Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα...
Θα μου επιτρέψετε να το μουρμουρίζω για καμιά εβδομάδα πάλι. Για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί η καρδιά μου...ψήλωσε.
~*evitouli*~
Υ.Γ: Έχω αρχίσει να γίνομαι τρομερά εξομολογητική για τα δεδομένα της δικής μου μπλογκόσφαιρας.
Άτιμη ματαιοδοξία. Άτιμη αυτοπροβολή. Να με σχωρνάτε.
.jpg)
