"Looking at yourself in a mirror isn't exactly a study of life."

Αν θυμάμαι καλά την παραπάνω πρόταση την είπε η Lauren Bacall και, ναι, είμαι αρκετά τεμπέλα για να το διασταυρώσω. Ας θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι όντως την είπε η Bacall.

Επί της ουσίας, θα μπορούσε να είναι αυτό που λέμε ελληνιστί: "Δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του..."

Δεν ξέρω αν είναι σημείο των καιρών, ή προγενέστερο φαινόμενο (το οποίο αγνοούσα ως νεότερη), αλλά έχω την (κακή) αίσθηση ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να υπολογίζουν αποκλειστικά και μόνο τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους "θέλω".
Από τη μία, δεν το λες και λάθος. Είναι, άλλωστε, λογικό να θέλεις να είσαι εσύ καλά. 

Το λάθος έγκειται σε μία και μόνο λέξη: το "αποκλειστικά".
Άλλο να ενδιαφέρεσαι πρώτα για τον εαυτό σου και άλλο αποκλειστικά για τον εαυτό σου.
Το πρώτο αποδεικνύει πως λειτουργεί μέσα σου το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Το δεύτερο πως είσαι αλαζόνας.
Δεν έχω να πω καμία μεγάλη φιλοσοφία περί "μετριοπάθειας" ή "σεμνότητας". Το μόνο που έχω να πω είναι πως, προσωπικά, αισθάνομαι τρομερά άβολα απέναντι σε έναν άνθρωπο που αυτο-θεωρείται "άρχοντας του κόσμου", "πανέξυπνος", "πανέμορφος" και όλα τα συναφή.
Το άβολο, βεβαίως, δεν έχει να κάνει με την απίστευτη ...αυτοπεποίθηση που διαθέτει. Απλώς υπάρχουν φορές που νιώθω υπόλογη που δεν κάνω κάτι. Όχι για εμένα, αλλά γι' αυτόν.
Άποψή μου, πως, τέτοιου τύπου άνθρωποι, χάνουν την "ουσία". Δεν μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο και, εν αγνοία τους, δεν προσπαθούν καν.
Έτσι, ακόμα και το "κοίταγμα στον καθρέφτη", γίνεται ανούσιο, αφού, στην πραγματικότητα, δεν εντάσσονται πουθενά.
Τι θέλει να πει η ποιήτρια; Θέλει να πει πως, καλό είναι, σε εποχές δύσκολες και ελαφρώς μπερδεμένες, να είμαστε όλοι λίγο πιο προσγειωμένοι.

"Η μετριοπάθεια είναι για τους μέτριους"...Δεν με χαλάει!

Άραγε, πόσοι "μέτριοι" υπάρχουν γύρω μου; Who knows?
Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Φιλικά,
*evitouli*

Music is what feelings sound like...(Part 2)

Κρατηθείτε! Θέλω ΠΑΛΙ να μοιραστώ μία αγαπημένη μου συνήθεια...

Από μικρό παιδί, λίγο πριν κοιμηθώ -ή, πιο σωστά, για να κοιμηθώ- ακούω μουσική. Και, όπως έχω ξαναπεί, ακούω τα πάντα! 

Έχουν υπάρξει φορές που ο Μορφέας με παρέλαβε με soundtracks να "παίζουν" σε χαμηλή ένταση. Άλλες φορές ερχόταν χορεύοντας κάποια pop επιτυχία. Ροκ, λαϊκά, μπαλάντες, κλασική μουσική... 

Ο "τυπάκος" ποτέ δεν αρνήθηκε να με συντροφεύσει στα μουσικά ταξίδια μου.

Και, ξέρετε, αυτά τα ταξίδια γίνονται βράδυ για πολλούς και διάφορους λόγους. 

Στην εφηβεία, επειδή είναι η στιγμή που κλείνει- επιτέλους- η πόρτα του δωματίου σου και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και οι σκέψεις σου. Εσύ και τα συναισθήματά σου.

Σε μεγαλύτερη ηλικία, επειδή...ωχ! Νομίζω πως η πρόταση που ήθελα να γράψω ήταν ακριβές αντίγραφο της προηγούμενης: "...είναι η στιγμή που κλείνει- επιτέλους- η πόρτα του δωματίου σου και είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Εσύ και οι σκέψεις σου. Εσύ και τα συναισθήματά σου".

Όχι, δεν αρχίζει η εξομολόγηση. Είπαμε, η "πόρτα" είναι κλειστή αυτή τη στιγμή. Απλώς αναρωτιόμουν...

Άραγε, πόσοι "ακούτε" τα συναισθήματά σας τα βράδια; Who knows?

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!
Φιλικά,
*evitouli*

Music is what feelings sound like...

Το παραδέχομαι! Δεν είναι δική μου η ατάκα. Κάπως, κάπου, κάποτε την διάβασα και ταυτίστηκα. Σε ελεύθερη απόδοση "Η μουσική είναι ο ήχος των συναισθημάτων".

Συχνά-πυκνά ακούω ανθρώπους να τσακώνονται για τα είδη της μουσικής και πως, αν ακούς το τάδε, είσαι της "υποκουλτούρας" και αν ακούς το δείνα είσαι "ψαγμένος", "έντεχνος"...(ενδέχεται και πυρηνικός φυσικός!). Προσωπικά, ανέκαθεν, αρνιόμουν να μπω σε τέτοιου τύπου διενέξεις. Δεν υποτιμώ τα επιχειρήματα κανενός περί μουσικής, ίσα-ίσα, θεωρώ κάθε πληροφορία πολύτιμη. Αυτό που πάντα προσπερνούσα ήταν οι "κολλημένοι" άνθρωποι. Τι θα πει "κλασικές αηδίες", "αυτά τα ακούνε οι σκυλάδες" ή "αυτά που ακούς είναι σκέτη ηχορύπανση;".

Θεωρητικά, αν ισχύει ο ισχυρισμός του τίτλου (ότι, δηλαδή, η μουσική είναι έκφραση συναισθημάτων) αυτές οι ταμπέλες, αυτοί οι διαχωρισμοί έπρεπε να πάψουν προ πολλού. Μπορεί να ζήσει κανείς μονάχα με έναν τύπο συναισθημάτων; Ή, ακόμα χειρότερα, με ένα και μόνο συναίσθημα; Όσο παράλογο ακούγεται, άλλο τόσο είναι αδύνατο. Γνώρισε ποτέ κανείς μας κάποιον που να νιώθει αποκλειστικά και μόνο χαρούμενος, να είναι συνέχεια υπερ-ενεργητικός και να έχει έναν συγκεκριμένο τόνο και μια συγκεκριμένη ένταση στη φωνή του από τη στιγμή της γέννησης ως το- φτου,φτου,φτου- αναπόφευκτο τέλος; Φαντάζομαι όχι! (Αν ναι, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου! Θέλω να τον γνωρίσω τον μπαγάσα!)
Έτσι και με τη μουσική. 


Έτυχε και πριν λίγους μήνες βρέθηκα να δουλεύω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Ο συγκεκριμένος σταθμός, λοιπόν, παίζει ξένη μουσική και, κυρίως, mainstream pop. 
Κάθε φορά που έρχεται κάποιος ακροατής και συζητάμε, λογικό είναι να με ρωτήσει ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι το τελευταίο διάστημα. 
"Από ξένη μουσική ή από ελληνική;" "Τι;;; Ακούς και ελληνικά;"!
Εεε....ναι, ακούω και ελληνικά! Και όπερα. Και μέταλ. Και ό,τι μου κάνει κέφι! Ακούω τα πάντα! 
Όπως...νιώθω τα πάντα!


Άραγε, πόσοι "ακούν" τα συναισθήματά τους εκεί έξω;  Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Φιλικά,

*evitouli*

Περί αγάπης...(και όχι μόνο)

"Υπάρχει κάτι που μας ενώνει...Κάτι που μας κάνει να αγαπιόμαστε: το αίμα!" είπε.

"Ορίστε;" ήταν η αυθόρμητη απάντηση.

Κάπως έτσι ξεκίνησε μια, ομολογουμένως, μεγάλη κουβέντα περί "αγάπης". Αρκεί η συγγένεια για να αγαπάς κάποιον; 
Αν με ρωτάτε...όχι. Είναι, βεβαίως, μια πολύ καλή βάση, αλλά αν επαναπαυτείς σε αυτήν, παραμένει βάση (και μάλιστα καθόλου σταθερή).
Για 'μένα ποτέ δεν υπήρξε το "σ'αγαπώ γιατί...έτσι!". Αυτό το "έτσι" πάντα είχε κάτι κρυμμένο πίσω του. "Σ' αγαπώ, γιατί μου χαμογελάς και μου φτιάχνεις την ημέρα"- "Σ'αγαπώ, γιατί όταν πονάω είσαι εκεί και μου κρατάς το χέρι"- "Σ'αγαπώ για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή και τους ανθρώπους"- "Σ'αγαπώ, ΓΙΑΤΙ...".
"Είσαι πολύ ψυχρή και είναι ανησυχητικό". 
Είναι ψυχρό το γεγονός πώς κάποιος ξέρει ΓΙΑΤΙ αγαπάει; Πολύ πιθανό. Αν μάλιστα θεωρηθεί πως αυτό το "γιατί" είναι εγωιστικό και ρηχό, τότε ναι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία! 
Εγώ, όμως, μιλάω για κάτι άλλο...Για το ΑΥΤΟΜΑΤΟ "γιατί". Το ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ. 
Ας σκεφτούμε ένα νεογέννητο μωράκι. Πεινάει. Έρχεται κάποιος, το παίρνει αγκαλιά, το βάζει στο στήθος του και το χορταίνει...Αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει μορφή ακόμα, αλλά μόνο μυρωδιά...
Πονάει. Η ίδια "μυρωδιά" το πλησιάζει, το χαϊδεύει και το ηρεμεί...
Κάποια στιγμή, ο άνθρωπος αυτός αποκτά πρόσωπο...Είναι μια γυναίκα που, κάθε φορά που την χρειάζεται, είναι εκεί.
Ακόμα και το μωρό, λοιπόν, έχει ένα "γιατί": "σ' αγαπώ γιατί με κάνεις να νιώθω όμορφα, να μην πεινάω, να μην κρυώνω, να..."
Μεγαλώνοντας θα την αγαπήσει περισσότερο επειδή θα την εκτιμήσει, θα την θαυμάσει, θα νιώσει κι άλλα πράγματα για εκείνη.
Κάπως έτσι είναι η αγάπη στο δικό μου, ψυχρό μυαλό: άθροισμα πολλών μικρών πραγμάτων και συμπεριφορών. 
Αν αγαπάς κάποιον που σου κάνει συνεχώς "κακό", δεν μιλάμε για αγάπη...
Αν αγαπάς κάποιον στον οποίο δεν βρίσκεις τίποτα σωστό, επίσης δεν μιλάμε για αγάπη.
Αν αγαπάς κάποιον, χωρίς έστω ένα υποσυνείδητο ΓΙΑΤΙ, τότε μιλάμε για κάτι άλλο...όχι για αγάπη.
Και, για να το γυρίσω στη συγγένεια, όχι, δεν μπορώ να αγαπήσω έναν ξάδελφο, τον οποίο μόλις γνώρισα, περισσότερο από έναν φίλο που επέλεξα να περνάω τη ζωή μου μαζί του.
Άλλωστε...λένε πως οι φίλοι είναι οι συγγενείς που ξέχασε να μας δώσει ο Θεός.


Άραγε, πόσοι κρυμμένοι συγγενείς μας υπάρχουν εκεί έξω;  Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Με...αγάπη,

*evitouli*

Υ.Γ: Αυτός που με χαρακτήρισε "ψυχρή"...είναι συγγενής.