Τα ζώα μου αργά...

   Έναν χρόνο και αρκετές μέρες μετά, εδώ είμαστε πάλι! (καλώς ήρθες πάλι, τρελό καρναβάλι, που λέμε). 

   Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως αυτή η υπερ-πληθώρα blogs με έκανε να γίνω περισσότερο αναγνώστρια (η γυναικεία περιέργεια, ντε!) παρά συντάκτρια (η ανθρώπινη τεμπελιά, ντε!). Όπως και να 'χει, νομίζω πως μου έλειψε το μεταμεσονύκτιο φλερτ που είχα με τον υπολογιστή μου. Αυτή η σχέση κρατάει από τα εφηβικά μου χρόνια, όταν ακόμα το facebook, το google+ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις ήταν στα "σκαριά" και όχι στις οθόνες μας. Τότε- μιας και άρχισε η αναπόληση- μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες να ακούω τραγούδια που είχα "περάσει" στο PC και, παράλληλα, να γράφω. Τι έγραφα; Οτιδήποτε! (καλή ώρα...) Ας πούμε πως αυτό ήταν το ημερολόγιο μου. Λίγο απρόσωπο, αφού ο γραφικός χαρακτήρας έλειπε, αλλά βολικό, αφού δεν χρειαζόμουν αναμένο φως για να γράψω- η οθόνη έκανε όλη τη δουλειά.

  Ας αφήσω όμως την αναδρομή στο ΠΟΛΥ πρόσφατο παρελθόν (αλήθεια λέω, δείχνω και ταυτότητα), γιατί το παρόν είναι εδώ και είναι πολύ πολύ ευχάριστο! 

  Είναι ευχάριστο, γιατί παρ' όλη την ασχήμια, την κακοδαιμονία, παρ' όλα τα γεγονότα που μας πιέζουν διεθνώς και παγκοσμίως, εξακολουθούν να υπάρχουν....άνθρωποι! Ξέρετε, από εκείνους τους ανθρώπους που, όταν τους γνωρίσεις, αυτομάτως χαμογελάς, όχι απαραιτήτως επειδή είπαν κάτι υπερβολικά πνευματώδες, αλλά επειδή χαμογελάει το πρόσωπό τους ολόκληρο, τα μάτια τους, η ψυχή τους. Από εκείνους που δεν θεωρούν "ντροπή" να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να πουν μια "βλακεία", να σε γνωρισούν και να σου γνωρίσουν και την αφεντιά τους! Από εκείνους που δεν φοβούνται να κάνουν φίλους, να διευρύνουν τις παρέες τους, όχι για να πλουτίσουν την συλλογή του facebook, αλλά για να πάτε για ένα καφεδάκι, να περπατήσετε στην παραλία, να δείτε ταινίες, να χορέψετε (μαζί-τώρα που γίνατε φίλοι), να μοιραστείτε. Από εκείνους που έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Από εκείνους που έχει ανάγκη η ζωή για να μην είναι μίζερη και άδεια.

  Το συμπέρασμα της ημέρας; Αφεθείτε στις χαρές της ζωής. Μην κοιτάτε με καχυποψία αυτό που διαβάσατε! Η ζωή δεν έχει απλώς χαρές- είναι (μια) χαρά από μόνη της! Χαμογελάστε! Κάποιοι θα σας περάσουν για βλαμμένους (επιβεβαιωμένο, έχω ακόμα το ταμπελάκι!). Αυτοί που θα σας επιστρέψουν το χαμόγελο, όμως, θα σας ευγνωμονούν! Γιατί θα φτιάξετε την ημέρα τους- χωρίς "γιατί" και "πώς". Έτσι απλά! 

   

Άραγε, πόσοι "βλαμμένοι" θα κυκλοφορήσουν αύριο στο δρόμο; Who knows? 

Αυτά τα "σκόρπια", προς το παρόν!

Φιλικά,

*evitouli*