Πριν λίγες μέρες, ως "παιδί" κι εγώ, γιόρτασα για πολλοστή φορά τα γενέθλια μου. Για πολλοστή φορά, επίσης, έκανα έναν απολογισμό του χρόνου που πέρασε (και δεν ακούμπησε).
Εννοείται πως δεν θα παραθέσω τις τελευταίες 365 μέρες της ζωής μου αναλυτικά, ούτε θα σχολιάσω μικρο(πικρο)- περιστατικά. Κάποια συμπεράσματα ήθελα να μοιραστώ μόνο, αφού, θεωρητικά, είμαι πλέον σε θέση να ισχυρίζομαι ότι κουβαλάω μία μικρή εμπειρία.
-Υπάρχουν άνθρωποι που "θρέφονται" από την αποτυχία σου.
Ναι, ανακάλυψα την πυρίτιδα. Ενδεχομένως και την πιτυρίδα. Δυστυχώς, όμως, συνειδητοποίησα - αργά, ομολογώ- πως υπάρχουν ορισμένοι τέτοιοι τύποι.
Το αστείο, βέβαια, είναι πως ακόμα και σε περιπτώσεις ΜΗ αποτυχίας σου, αυτοί την φαντασιώνονται ώστε να νιώθουν καλά.
Και, κάπου εκεί, αναρωτιέσαι αν υπάρχουν απόγονοι της μυθικής Κασσάνδρας ανάμεσά μας και αν το ΙΚΑ συνταγογραφεί ψυχοφάρμακα.
Πέρα από το κακό χιούμορ, αδυνατώ να καταλάβω πώς μπορείς να νιώσεις όμορφα αν δεις τον διπλανό σου να σφαδάζει. Ακόμα και σε επίπεδο ζωικού βασιλείου, ο μόνος λόγος να θέλεις να εξοντωθεί κάποιος είναι για να τον...φας.
Κάπου εδώ, φτάνουμε στο δεύτερο συμπέρασμα:
-Υπάρχουν άνθρωποι με απωθημένα (πολλά).
Το συγκεκριμένο δεν νομίζω πως χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Άνθρωποι που προσπέρασαν τα όνειρά τους, άνθρωποι που δεν είχαν καν όνειρα, άνθρωποι που νόμιζαν πως θα είναι πάντα τυχεροί, άνθρωποι που πίστεψαν πως έπιασαν τον ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας από τα γεννητικά του όργανα (sic), ενώ στην πραγματικότητα βούλιαζαν στη μιζέρια και το "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι είναι εναντίον μου" ή το "ε, βέβαια, εγώ είμαι καλός, αλλά επιπλέουν μόνο οι φελλοί" κλπ.
Πού έγκειται το λάθος σε αυτό; Ότι στερούν από τον εαυτό τους την ευκαιρία της εξέλιξης και της ανέλιξης. Απλά πράγματα. Όσο φταίνε ΜΟΝΟ οι άλλοι, τόσο μένεις στάσιμος.
-Υπάρχουν άνθρωποι που τα ξέρουν όλα.Ή, τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζονται. Ως καλόπιστη, το δέχομαι χωρίς αμφισβήτηση. Λυπάμαι, όμως. Αν ήδη τα γνωρίζεις όλα, η ζωή πρέπει να είναι πολύ πληκτική για 'σένα. Σκέψου να είσαι, πχ. 30, να ζήσεις (με το καλό) ως τα 80, και για 50 ολόκληρα χρόνια να μην ξαναγευτείς τη γλύκα της γνώσης και της ανακάλυψης. Κρίμα.
-Υπάρχουν άνθρωποι που...ζουν μονάχοι.
Το τραγούδησε η Βικάρα* και δεν το σχολιάζω.
-Υπάρχουν άνθρωποι που καταρρίπτουν χαρακτηρισμούς αιώνων.
..............................................................................................................................................
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες απαριθμώντας οτιδήποτε αρνητικό υπέπεσε στην αντίληψή μου τον τελευταίο χρόνο. Ωστόσο, επειδή είμαι υπέρ της ισορροπίας, συνειδητοποίησα και το εξής:
-Υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν την αθωότητά τους.
Στα 30 τους, στα 40 τους, στα 50 τους...Είναι αυτοί που ενθουσιάζονται σαν μικρά παιδιά. Που, όταν απογοητεύονται, περνούν ελάχιστες στιγμές θλιμμένοι μέχρι να ξαναχαμογελάσουν και να ορμήσουν στη ζωή για να την κατακτήσουν. Είναι αυτοί που σε κάνουν να θες να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους.
-Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κοντά σου επειδή...έτσι.
Επειδή είναι φίλοι που τιμούν τον τίτλο τους, επειδή είναι άνθρωποι που τιμούν τη φύση τους, επειδή είναι καλοί. Απλά, λιτά κι απέριττα.
-Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν.
Αμέ! Υπάρχουν και τέτοιοι! Ηθικοί και ακέραιοι, άσχετα από το τι μπορεί να περνούν ή τι συμβαίνει γύρω μας. Φέρθηκες σωστά; Δεν το ξεχνούν. "Μπέσα", που λένε στα χωριά μας.
-Υπάρχουν άνθρωποι.
Υπεράνθρωποι και απάνθρωποι. Έχουμε ποικιλία, δόξα τω Θεώ.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν. Έρχεται και PART II, οπότε προετοιμαστείτε ψυχολογικά.
Πού θα πάει, κάποτε θα μάθω να συμμαζεύω τις σκέψεις μου.
~evitouli~
Εννοείται πως δεν θα παραθέσω τις τελευταίες 365 μέρες της ζωής μου αναλυτικά, ούτε θα σχολιάσω μικρο(πικρο)- περιστατικά. Κάποια συμπεράσματα ήθελα να μοιραστώ μόνο, αφού, θεωρητικά, είμαι πλέον σε θέση να ισχυρίζομαι ότι κουβαλάω μία μικρή εμπειρία.
-Υπάρχουν άνθρωποι που "θρέφονται" από την αποτυχία σου.
Ναι, ανακάλυψα την πυρίτιδα. Ενδεχομένως και την πιτυρίδα. Δυστυχώς, όμως, συνειδητοποίησα - αργά, ομολογώ- πως υπάρχουν ορισμένοι τέτοιοι τύποι.
Το αστείο, βέβαια, είναι πως ακόμα και σε περιπτώσεις ΜΗ αποτυχίας σου, αυτοί την φαντασιώνονται ώστε να νιώθουν καλά.
Και, κάπου εκεί, αναρωτιέσαι αν υπάρχουν απόγονοι της μυθικής Κασσάνδρας ανάμεσά μας και αν το ΙΚΑ συνταγογραφεί ψυχοφάρμακα.
Πέρα από το κακό χιούμορ, αδυνατώ να καταλάβω πώς μπορείς να νιώσεις όμορφα αν δεις τον διπλανό σου να σφαδάζει. Ακόμα και σε επίπεδο ζωικού βασιλείου, ο μόνος λόγος να θέλεις να εξοντωθεί κάποιος είναι για να τον...φας.
Κάπου εδώ, φτάνουμε στο δεύτερο συμπέρασμα:
-Υπάρχουν άνθρωποι με απωθημένα (πολλά).
Το συγκεκριμένο δεν νομίζω πως χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Άνθρωποι που προσπέρασαν τα όνειρά τους, άνθρωποι που δεν είχαν καν όνειρα, άνθρωποι που νόμιζαν πως θα είναι πάντα τυχεροί, άνθρωποι που πίστεψαν πως έπιασαν τον ηγέτη της Καθολικής Εκκλησίας από τα γεννητικά του όργανα (sic), ενώ στην πραγματικότητα βούλιαζαν στη μιζέρια και το "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι είναι εναντίον μου" ή το "ε, βέβαια, εγώ είμαι καλός, αλλά επιπλέουν μόνο οι φελλοί" κλπ.
Πού έγκειται το λάθος σε αυτό; Ότι στερούν από τον εαυτό τους την ευκαιρία της εξέλιξης και της ανέλιξης. Απλά πράγματα. Όσο φταίνε ΜΟΝΟ οι άλλοι, τόσο μένεις στάσιμος.
-Υπάρχουν άνθρωποι που τα ξέρουν όλα.Ή, τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζονται. Ως καλόπιστη, το δέχομαι χωρίς αμφισβήτηση. Λυπάμαι, όμως. Αν ήδη τα γνωρίζεις όλα, η ζωή πρέπει να είναι πολύ πληκτική για 'σένα. Σκέψου να είσαι, πχ. 30, να ζήσεις (με το καλό) ως τα 80, και για 50 ολόκληρα χρόνια να μην ξαναγευτείς τη γλύκα της γνώσης και της ανακάλυψης. Κρίμα.
-Υπάρχουν άνθρωποι που...ζουν μονάχοι.
Το τραγούδησε η Βικάρα* και δεν το σχολιάζω.
-Υπάρχουν άνθρωποι που καταρρίπτουν χαρακτηρισμούς αιώνων.
κατινιά, η: ουσ. θηλυκό > κατίνα, η: γυναίκα, μικρής ή μεγάλης ηλικίας, κάποιες φορές χαμηλού μορφωτικού επιπέδου (αλλά όχι πάντα ή απαραίτητα), που αναλώνεται σε επουσιώδη ζητήματα, επιδίδεται στο σχολιασμό τρίτων προσώπων και κουτσομπολεύει ασύστολα. Βασικό χαρακτηριστικό της κατίνας είναι η διπροσωπία και η κουτοπονηριά.
Πού θέλω να καταλήξω;
Πρέπει να μπει επειγόντως στο λεξικό και το λήμμα "κατίνος". Χωρίς πολλά-πολλά.
Πρέπει να μπει επειγόντως στο λεξικό και το λήμμα "κατίνος". Χωρίς πολλά-πολλά.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολλές σελίδες απαριθμώντας οτιδήποτε αρνητικό υπέπεσε στην αντίληψή μου τον τελευταίο χρόνο. Ωστόσο, επειδή είμαι υπέρ της ισορροπίας, συνειδητοποίησα και το εξής:
-Υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν την αθωότητά τους.
Στα 30 τους, στα 40 τους, στα 50 τους...Είναι αυτοί που ενθουσιάζονται σαν μικρά παιδιά. Που, όταν απογοητεύονται, περνούν ελάχιστες στιγμές θλιμμένοι μέχρι να ξαναχαμογελάσουν και να ορμήσουν στη ζωή για να την κατακτήσουν. Είναι αυτοί που σε κάνουν να θες να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους.
-Υπάρχουν άνθρωποι που είναι κοντά σου επειδή...έτσι.
Επειδή είναι φίλοι που τιμούν τον τίτλο τους, επειδή είναι άνθρωποι που τιμούν τη φύση τους, επειδή είναι καλοί. Απλά, λιτά κι απέριττα.
-Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν.
Αμέ! Υπάρχουν και τέτοιοι! Ηθικοί και ακέραιοι, άσχετα από το τι μπορεί να περνούν ή τι συμβαίνει γύρω μας. Φέρθηκες σωστά; Δεν το ξεχνούν. "Μπέσα", που λένε στα χωριά μας.
-Υπάρχουν άνθρωποι.
Υπεράνθρωποι και απάνθρωποι. Έχουμε ποικιλία, δόξα τω Θεώ.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν. Έρχεται και PART II, οπότε προετοιμαστείτε ψυχολογικά.
Πού θα πάει, κάποτε θα μάθω να συμμαζεύω τις σκέψεις μου.
~evitouli~
.jpg)
