Εμείς και ο κόσμος. (Μέρος 2ο)

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να ολοκληρώσω τις πρώτες μου σκέψεις περί "συνύπαρξης", κι ένα περιστατικό ήρθε να μου δημιουργήσει επιπρόσθετα ερωτηματικά και, δυστυχώς, θλίψη.
Στην προηγούμενη ανάρτησή μου (http://evitouli.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html) έλεγα πως τα βασικά συστατικά της αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ των ανθρώπων είναι: α)ο σεβασμός, β)η υπομονή και γ)η ανάγκη.
Συνδυαστικά με την πεποίθηση πως όσο μεγαλώνουμε ωριμάζουμε και αξιολογούμε καλύτερα πρόσωπα και καταστάσεις, αναρωτιέμαι:

-Η ηλικία είναι τελικά ασφαλές κριτήριο όσον αφορά στα επίπεδα ωριμότητας ενός ανθρώπου;
-Η εμπειρία είναι πανάκεια για κάθε πρόβλημα;
-Η γνώση είναι περιττή;
-Η προσπάθεια αρκεί ή αν δεν υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αναιρείται αυτομάτως ο κόπος κάποιου;
-Ο μικρός ΠΡΕΠΕΙ να σέβεται τον μεγάλο ή ο μεγάλος πρέπει να ΚΕΡΔΙΖΕΙ τον σεβασμό του μικρού;
-Από ποια ηλικία και μετά είσαι αρκετά "μεγάλος" ώστε να σέβονται κι εσένα;
-Το φύλο παίζει, τελικά, ρόλο σε κάποιους τομείς; (πχ εργασία;)
-Η έννοια της "ομάδας" αλλάζει ανά περίπτωση;
-Η αγάπη πού ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΠΗΓΕ;

Στο δια ταύτα και για να μην μακρηγορώ...

Η Helen Keller είχε πει το εξής:
"Το μόνο χειρότερο από την τύφλωση...Όραση χωρίς όραμα!"

Αυτά.

~evitouli~

YΓ: Ζητώ συγγνώμη για το ακατανόητο κείμενο, ωστόσο - αν θέλετε- κάντε αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας. Κι αν τσακώσετε καμία απάντηση...θα σας ήμουν υπόχρεη!